Yorkshire Terrier

Wstęp

Yorkshire Terrier jest długowłosym psem , o prostej opadającej sierści po obydwu bokach tułowia. Jego dodatkowym atutem jest przedziałek , zaczynający się od nosa biegnący aż do koniuszka ogona. Posiada opływową i zwarta sylwetkę. Jest on bardzo energetycznym psem, a jego budowa ciała sprawia , że wydaje się być proporcjonalny. Wspaniały towarzysz życia , inteligentny , pełen entuzjazmu. Miniaturowy terier posiada również cechy godne podziwu tj. zrównoważone uosobienie czy optymistyczne patrzenie na środowisko. Charakteryzują się tolerancja wobec dzieci. Ich odwaga wobec większych psów sprawia , że są waleczne , jednak to nie jest przyczyna konfliktów w relacjach z innymi zwierzętami domowymi. Yorkshire Terriery są mądre, pojęte i bardzo związane ze swoją rodziną. Ich ulubionym zajęciem są spacery oraz wylegiwanie się na kanapie. Pomimo swojej małej postury wypełnione temperamentem potrafią być czujne w każdej sytuacji.

Ciekawa historia

Yorkshire Terriery znajdują swe pochodzenie w północnej Anglii, w szczególności w hrabstwach Yorkshire, Leeds oraz Manchester. Anglia od dawien dawna słynie z osiągnięć  w kategorii hodowli psów. Każda warstwa społeczna posiadała swojego pupilka. Jednakże tylko bogacze mogli mieć psy myśliwskie, biedny ludzi nie mogli posiadać dużych psów. Zatem potrzebowali małego psa z ogromnym potencjałem i agresywnością, który był używany do tępienia plag myszy i szczurów. W taki właśnie sposób zaczęło rozwijać się wiele ras terierów. Do niektórych z nich można zaliczyć przodów obecnego w dzisiejszych czasach Yorkshire Terriera.

Na przełomie lat 1860-1870 , w czasie trwania rewolucji przemysłowej tkacze pochodzenia szkockiego emigrowali w stronę Anglii. Ich towarzyszami były małe psy rasy Paisley, Clydendale i Scottish Terriery. Ze źródeł wynika, że właśnie dzięki tym rasą powstał Yorkshire Terrier. Jak wiadomo Yorków wykorzystywano do zwalczania szkodników w wyrobach włókienniczych , a także młynach i kopalniach. Dodatkowo Anglicy jako jednym ze swoich hobby uczynili polowania psów na szczury. Yorki znajdując się na małej arenie musiały w określonym czasie pokonać największą liczbę szczurów. Zwycięskie psy stawały się wartościowe i przynosiły zysk właścicielom pełniąc role reproduktorów. Dodatkowym atutem tych psów była ich długa , jedwabista sierść , która znalazła swoje wykorzystanie w wycieraniu utłuszczonych rąk podczas pracy. Jednak możliwe , że to tylko anegdota , ponieważ wiadomo , że podczas męczącej pracy tkaczy , one leżały bezruchu służąc jako wycieraczki.

Urodzony na początku 1865 roku Huddersfield Ben stał się najważniejszym i najbardziej znanym z punktu powstania rasy. Stał się on idealnym odzwierciedleniem Yorkshire Terierra. Jego właścicielem był M.A.Foster. Podopieczny Fostera osiągał wspaniałe sukcesy w konkursach dławienia szczurów i odnosił doskonałe wyniki na wystawach psów. Pozostawił on po sobie piękne potomstwo , które odziedziczyło po nim typowe cechy , wyznaczało wizerunek i wygląd rasy. Jednakże wymogi właścicieli kopalni i dam, gdy rasa miała trafić na salony spowodowały zmniejszenia  wzrostu i wielkości Yorkshire Terriera. Hodowcy z wszystkich sił starali się podporządkować i dopasować psy do wymagań ludzi wyższych stanów , zatem starali się uzyskiwać  coraz to mniejsze pieski posiadające obfitsze i dłuższe owłosienie.  I tak drogą selekcji z 8-kilogramowej , podłużnej sylwetki Bena otrzymano 3-kilogramowego Yorka. W 1898 roku po wielkich trudach opracowano pierwszy w historii wzorzec rasy Yorkshire Terrier.

Dodatkową informacją jest zadziwiający fakt , że to dzięki kaprysowi wielkich dam powstała całkowicie nie typowa psia rasa. Yorki wywodzą się z najbardziej uboższych zakątków i dzielnic ubogich robotników. Właśnie dlatego w tej rasie można znaleźć cechy tj. : duch walki , żądza działania czy zuchwałość.  Znacznie później York został odkryty przez bogatsza warstwę społeczną , która sprawiła , ze stał się jednym z ulubieńców salonowych. W dzisiejszych czasach Yorkshire Terriery są jedną z najbardziej popularnych ras na świecie , maja wielu wielbicieli.

Ciekawa historia Yorkshire Terrierów w Polsce ma duże powiązanie z Panią Anną Fangor(dawniej Witalis), która w 1967 sprowadziła z Anglii pierwszego Yorka. Była to wspaniała suczka Tina Gueen of Bouchard. Po jakimś czasie dołączył do niej z tej samej hodowli pies nazywany Gene of Bouchard. Dzięki ich potomstwu w Polsce rozpowszechniły się znane nam obecnie wspaniałe Yorkshire Terriery.

 Charakter

Najdziwniejszym w tej rasie jest to, że nie powstała ona na życzenie dam. York wywodzi się z ubogich dzielnic, w końcu był psem najuboższych warstw społecznych. Dopiero w późniejszym czasie został odkryty przez wyższe warstwy społeczne i uczyniony przez nie jednym z ulubionych piesków salonowych. Jeżeli chodzi o typowe cechy Yorków na pewno są one zuchwałe, mają żądzę działania oraz wyraźnego ducha walki. Nie łatwo jest pokazać im swoje własne zdanie, gdyż one zawsze wiedzą lepiej co jest dla nich dobre. Są one jednak bardzo towarzyskie, aktywne oraz ambitne. Nie możemy odmówić im także inteligencji. Są one pełne życia ale niestety są także kapryśne. Pieski te są przyzwyczajone do tego, że ludzie spełniają ich zachcianki. Prawda jest taka, że gdy sprawimy sobie już pieska tej rasy to zakochamy się w nim do tego stopnia, że nie będziemy mogli odmówić mu niczego. Na pewno jedną z wad Yorków jest agresja i jednoczesna lękliwość. Są one na tyle dziwnym przypadkiem, że rzucają się do psów dużych, natomiast boją się małych.. Oczywiście pomimo swojej „agresji” Yorki są doskonałymi kompanami dla dzieci. Sama wychowałam się z takim pieskiem i nigdy nie miałam z nim najmniejszych problemów. Jeżeli chodzi o dzieci są one dla nich prawdziwymi przyjaciółmi.Yorkshire Terrier to mały piesek o wielkim sercu. Jest on naprawdę kochającym i oddanym przyjacielem dla swoich właścicieli. Pomimo swoich niewielkich rozmiarów stara się bronić swojej „rodziny” za wszelką cenę w każdej sytuacji. Jest pieskiem, którego można wiele nauczyć ze względu na jego inteligencję, jednak bardzo źle znosi samotność i brak zainteresowania. Jest to rasa niezwykle towarzyska. York jest małym psem o ogromnym charakterze! Wbrew swoim rozmiarom potrzebuje on bardzo dużo ruchu na świeżym powietrzu, gdyż jest to bardzo aktywna rasa. Jednak zawsze czas spędzony z nim nie jest dla nas czasem straconym.

Zdrowie i pielęgnacja

Yorkshire Terrier to doskonały pies do miasta. Jego historia ukazuje , ze najlepiej nadaje się do mieszkań i salonów. Dzięki swojemu wyglądowi jest idealnym psem  wystawowym. Kiedy zdecydujemy się pokazać innym ludziom naszego pupilka, warto długi do ziemi włos natrzeć oliwą by była bardziej aksamitna. Jedwabisty włos z reguły potrzebuje codziennej pielęgnacji oraz regularnej wizyty u fryzjera. Ponadto , by dodać uroku naszemu kochanemu ulubieńcowi możemy ozdabiać i spinać jego grzywkę spineczką lub gumką. Tym samym  odsłaniamy mu oczy , które zasłonięte mają słabą widoczność.

Następną istotną kwestią w pielęgnacji naszych podopiecznych są regularne kąpiele, dodatkowo połączone z odpowiednim rozczesywaniem długiego włosa. Ruchy szczotki powinny być zgodne z kierunkiem jego wzrostu. Ponadto uszy ze względów higieniczno-zdrowotnych należałoby często kontrolować i dodatkowo usuwać luźny włos z ich okolic, ponieważ  starsze psy ze względu na złą pielęgnację nieraz ucierpią na schorzenia typu katarakta.

Sprawdzają się one idealnie jako psy wystawowe. Często osiągają wysokie miejsca, gdyż są pięknymi psami. Na pewno przed wyborem rasy naszego przyszłego przyjaciela trzeba dokładnie przeanalizować nasze predyspozycje. Pamiętajmy, że bez względu na rasę, każdy piesek da nam dużo radości i miłości.

przepraszam że tak długo nie pisałam nic

mam 2 chomiki i 28 rybek.............!!!!!!!!!!!!

Jack Russel terier

Krajem z którego pochodzą Jack Russell teriery jest Anglia. Należy on do grupy terierów, sekcji terierów krótko nożnych.

Historia

Rasa powstała dzięki staraniom Johna Russella. Jego nazwa pochodzi od zdrobnienia imienia John – „Jack” oraz nazwiska hodowcy. W latach 1800 John zajmował się hodowlą i udoskonalaniem linii foksterierów. Psy opisywanej rasy były niezwykle energiczne, na polowaniach biegły obok foxhoundów, wchodziły pod ziemię, wypędzały lisy i inną zwierzynę z ich nor lub kryjówek. Gibkie ciało oraz bystrość ruchów były cechami pożądanymi u hodowanych osobników. Dzięki swej zwinności oraz charyzmie świetnie wykonywały swą pracę w terenie. Dziś obowiązujący wzorzec rasy został ustanowiony 08.10.2012 roku.

Wygląd

Jack Russel terier jest psem o mocnej budowie, jest energiczny i zwinny. Gibkie ciało jest średniej długości. Tułów jest dłuższy w stosunku do wysokości w kłębie osobnika. Głowa powinna być niezbyt szeroka, dosyć płaska. Kufa powinna być nieco krótsza niż mózgoczaszka. Wargi dobrze przylegające o czarnej pigmentacji. Trufla nosa czarna. Silna szczęka, głęboka. Szczęka i żuchwa o dużej sile chwytu, siekacze zbiegają się w zgryzie nożycowym. Oczy Jack Russel terierów są małe, w kształcie migdała. Mają bystre, przeszywające spojrzenie. Nie mogą być one wyłupiaste. Powieki ściśle przylegają do gałki ocznej. Uszy mogą opadać na boki głowy, są bardzo ruchliwe. Szyja sprężysta, lekko wydłużona. Obrys tułowia mieści się w prostokącie. Grzbiet jest prosty. Lędźwie są krótkie, silnie umięśnione, mocne. Klatka piersiowa niezbyt szeroka, głęboka. Żebra dobrze wysklepione, silnie uwypuklone. Bardzo ruchliwy ogon, w spoczynku może opadać. Kończyny krótkie, dobrze umięśnione. Dorosły Jack Russel terier mierzy do 30 cm wysokości w kłębie. Sierść może być gładka, szorstka lub drutowata. Odporna na wpływy atmosferyczne. Umaszczenie białe musi dominować, ze znaczeniami czarno podpalanymi, czarnymi lub rudymi. Te mogą być od jasnopłowych , po bardziej intensywne, kasztanowe.

Charakter

Jack Russel teriery należą do bardzo energicznych psów. Są szybkie, zwinne i ruchliwe. Wymagają aktywnego trybu życia. Zabawy na świeżym powietrzu oraz praca związana z tropieniem i wypędzaniem zwierzyny są ich żywiołem. Są to psy dla osób pełnych energii, które zapewnią im odpowiednią dawkę ruchu. Nie są to zwierzęta, które zostaną na wiele godzin same w domu. Jack Russel terier jest niezwykle inteligentnym psem. Szkolenie tego czworonoga należy do zadań z reguły łatwych i przyjemnych. Szybko uczy się nowych komend, chętnie podejmuje się wykonywania poleceń. Zadania traktuje jako wyzwanie i często realizuje je z zapalczywością. Atrakcją jest dla niego pościg za szybko przemieszczającym się celem. Współpracuje z przewodnikiem. Jako pies tropiący jego zadaniem jest nie zabicie, lecz wypłoszenie zwierzyny. Nie wykazuje zachowań agresywnych. Podczas pracy cechuje go odwaga i wytrwałość. Jest niezwykle wytrzymały. Jest to pies, który lubi dominować, stąd należy zachować konsekwencję w wychowaniu tego czworonoga. Jasne wyznaczenie granic od pierwszych dni wspólnego życia jest bardzo ważne. Jack Russel terier należy do psów upartych, raczej nie przekupnych. Wymaga cierpliwości i spokoju od swojego przewodnika. Jest energiczny i często nadmiernie okazuje swoją ekscytację. Nadaje się on do obcowania ze starszymi dziećmi. Jeśli chodzi o kontakt z małymi domownikami należy zachować czujność. Pies porusza się szybko, jest energiczny. Przez przypadek może zrobić dziecku krzywdę lub wystraszyć naszego potomka. Jack Russel teriery są rodzinne i oddane. Otaczające go osoby darzą wielką miłością, często dają upust swoim uczuciom. W stosunku do obcych zachowują dystans. Nie są szczekliwe, sygnał głosowy dają jedynie podczas zagrożenia czy zabawy. Są to psy czujne, w przypadku zagrożenia odważne. Bez chwili zastanowienia staną w obronie swojego przewodnika.

Zdrowie

Często spotykaną chorobą dotykającą Jack Russel Teriery jest cukrzyca. Jest ona przewlekłym schorzeniem metabolicznym charakteryzującym się zaburzeniami równowagi kwasowo – zasadowej, gospodarki węglowodanowej, tłuszczowej oraz białkowej, spowodowanej całkowitym lub względnym niedoborem insuliny. Objawy cukrzycy u psów: nadmierne pragnienie, wielomocz, wzmożony apetyt, postępujące chudnięcie. Kolejnym schorzeniem występującym u psów opisywanej rasy jest martwica główki kości udowej. Martwica wywołana brakiem unaczynienia może wystąpić w przypadku, gdy kość zostanie pozbawiona normalnego, niezbędnego jej do życia, zaopatrzenia w krew. Przy braku prawidłowego odżywiania, zapewnianego odpowiednim przepływem krwi, struktura kości ulega osłabieniu i może dojść do jej zapadnięcia i w następstwie do uszkodzenia chrząstki stawowej. Dochodzi do tego najczęściej po długotrwałym leczeniu sterydami oraz po przeszczepach narządów. Jack Russel teriery są również narażone na choroby uszu. Pierwszym objawem który może świadczyć o takiej dolegliwości jest częste potrząsanie głową. W poważnych przypadkach zwierzę trzepie głową ociera nią i drapie ucho. Czasem towarzyszy temu nieprzyjemny zapach wydobywający się z uszu. W przypadku zauważenia powyższych objawów należy przejrzeć dokładnie uszy i skonsultować się z weterynarzem. Do najczęstszych zmian jakie można wykryć sprawdzając kanał słuchowy, są: zaczerwienienie, obrzęk, bolesność, obecność wydzieliny. Są to objawy świadczące o zapaleniu ucha zewnętrznego. Przeważnie przyczyną jest infekcja wewnątrz kanału słuchowego, reakcja alergiczna bądź ciało obce np. nasiono trawy.

Pielęgnacja

Regularne szczotkowanie sierści za pomocą gumowej szczotki pomaga usunąć martwy włos, pasożyty oraz brud. Podczas tego zabiegu pobudzamy krążenie krwi, przez co włos staje się bardziej lśniący i zdrowszy. Jack Russel teriery kąpiemy doraźnie – tylko, kiedy zachodzi taka potrzeba. Zbyt częste mycie psów powoduje matowienie sierści, pozbawienie jej ochronnej warstwy tłuszczu. Pielęgnacja pazurów ogranicza się do kontroli ich długości i przycinania, gdy są zbyt długie. Jeśli stojąc pies dotyka nimi podłoża jest to znak, że należy je skrócić. Czyszczenia zębów powinniśmy dokonywać przynajmniej raz w tygodniu. Możemy to robić przy użyciu specjalnych szczoteczek i past. Dobrym, domowym sposobem mycia zębów jest nawinięcie na palec wskazujący gazy i czyszczenie ich roztworem z sody lub soku z cytryny. Znacznie łatwiej jest zapobiegać odkładaniu się kamienia nazębnego używając wyżej wymienionych metod, niż usuwać już powstały kamień. Opisana pielęgnacja zapobiegnie również niemiłemu zapachowi z psiego pyska. Czyszczenie uszu powinniśmy wykonywać, co najmniej raz w tygodniu. W sklepach zoologicznych możemy zakupić preparaty przeznaczone właśnie do tego celu. Budowa uszu sprzyja powstawaniu infekcji, która objawia się „trzepaniem” uszami, potrząsaniem głową.

Żywienie

W żywieniu Jack Russel terierów najlepiej zastosować gotową, suchą karmę. Jej zbilansowany skład zapewni naszym ulubieńcom wszystkie makro i mikroelementy, witaminy, minerały i inne niezbędne składniki pokarmowe. W sklepie zoologicznym istnieje możliwość dobrania karmy odpowiedniej dla wieku, rasy oraz stopnia aktywności naszego podopiecznego. Podajemy ją w ilości wskazanej dla indywidualnych potrzeb czworonoga. Dorosłe psy karmimy dwa razy dziennie. Ważne jest, aby zapewnić im dostęp do świeżej, czystej wody. W trosce o zdrowie naszych pupili podawane im produkty powinny być wysokiej jakości i świeżości. Jack Russel terier powinien mieć ustalone godziny jedzenia i ich powinnyśmy się trzymać. Nie powinno się dawać psu jest zbyt wcześnie jak i zbyt późno. Powoduje to kłopoty gastryczne. Jeśli zdecydujemy się sami przygotowywać posiłku naszemu buldogowi musimy pamiętać, że osobnik przy swej wynoszącej około 6 kg wadze ciała potrzebuje dziennie około 75 gramów mięsa, 35 gramów ryżu lub gotowanego makaronu, 35 gramów warzyw surowych lub gotowanych oraz  dodatku niezbędnych witamin.

Husky syberyjski

Jeżeli chodzi natomiast o uszy możemy zauważyć ze wyglądem przypominają trójkąty o małych wielkościach. Są dość wysoko osadzone, a ich odległość między nimi jest niezwykle mała. Posiadają grube i gęste owłosienie. Przypominają stojące trójkąty zaokrąglone na wierzchołkach.
Siberian Husky posiadają jasnoniebieskie bądź brązowe oczy. Zdarzają się przypadki, że każde z oczu posiada innych odmienny kolor. Niebieska tęczówka jest bardzo pożądana wśród hodowców, ponieważ stała się ona oryginalną wizytówką tych zwierzaków. Tęczówki jednak bardzo rzadko różnią się kolorami. Oczy są ustawione pod lekkim kątem. Dumnie noszona szyja ma niewielką długość, proporcjonalną do głowy i tułowia psa. Ma obfite i dość grube owłosienie. W czasie ruchu szyja powoduje, że głowa idzie leciutko w kierunku przodu.

Siberian husky
Należą do mieszanki grupy psów pierwotnych i szpiców. Określane jako psy północne zaprzęgowe. Jest to typ z rodziny wilkołaków należący do grupy zwierząt pracujących.

Historia
Husky jak wiemy uważane są za psy pierwotnie zamieszkujące tereny północnej Syberii, a w szczególności obszar Kołymy. Określa się że jest to rasa pochodząca z hodowli pionierów, którzy zwykli byli hodować psy zaprzęgowe tj. Kamczadale, Jukagire, Koriaki i Czukcze. Kilka wieków temu tamte tereny były zamieszkiwane przez prymitywne plemiona, ponieważ dość wysokie temperatury powietrza i wygodne warunki środowiska pozwalały ludziom polować. Osobnicy z plemion posługiwali się swoimi psami myśliwskimi by upolować zwierzynę. W zależności od zgrupowania wódz rozkazywał  hodować psy myśliwskie dostosowane do tamtejszych warunków klimatycznych i wymagań łowieckich.
Tereny syberyjskie były zamieszkiwane przez Czukcze. Obszary w kierunku Alaski 3 tys. lat wstecz zaczęły się zmieniać i znacznie ochładzać, więc psy tej rasy zaczęto wykorzystywać do zaprzęgu śnieżnego. Grupa ludzi mieszkająca na tamtych terenach prowadziła stały tryb życia jednak w okresie polowań przemierzali oni tysiące kilometrów by złapać dobrą zwierzynę. Czukcze z wyglądu przypominały psa niewielkich rozmiarów, jedzącego w bardzo małych ilościach. Mimo że były małe miały ogromną siłę , były zwinne i wyjątkowo szybkie. Zaprzęgi liczące 16 lub 18 psów ułatwiały ludziom przewóz bardzo ciężkich ładunków. Samce nadające się do zaprzęgu zostały wykastrowane. Zabiegi tego typu odwodziły psy od zbędnych myśli i pomagały w magazynowaniu tłuszczu.

Ze źródeł możemy dowiedzieć się, że zaprzęg liczący 20 Czukczów mógł uciągnąć ciężar wagi 600 kg w ciągu 6 godzin na trasie liczącej 120km. Rosjanie używali ich do przewozu ludzi oraz poczty. Ich dzienna trasa liczyła ponad 160-180km w niezwykle szybkim tempie.
Wyraz „husky” oznacza ochrypły i w dawnych czasach wszystkie psy używane do zaprzęgu sań były tak nazywane. W dzisiejszych czasach używamy ją tylko w nazwie rasy Siberian Husky.
W roku 1909 do Kanady zostały importowane Husky. Dokonał tego Wiliam Goosak, znany handlarz futer. Jednak mimo wszystko istnieje możliwość, że były one znane w Kandzie już znacznie wcześniej.  Wyścig „All Alaska Sweepstake” osiągający długość 650km był kluczowym momentem dla rasy. Goosak postanowił wystawić zaprzęg ze swoimi Husky. Z początku ludzie nazywali je „syberyjskimi szczurami” i wyśmiewali, ponieważ Husky w porównaniu z innymi miejscowymi psami służącymi do zaprzęgu wydawały się niepozorne. Zaprzęg kierowany przez Thurnstrup’a wygrał na trzecim miejscu. Mimo bardzo długiego i wykańczającego dystansu „szczury” pokazały swoją szybkość i zwinność. Kolejne próby wyścigów odbyły się rok później w 1910 roku. Husky wystartowały pod przywództwem John’a Johnson i pokonały rekord czasu – 74h 14min 39sek ( pobity 1983roku).Lata 1915, 1916, 1917 były samą fortuną zwycięstw dla Husky pod kontrola Leonarda Seppali.

Dzięki Leonardowi Seppali Husky zyskały dużą sławę i rozgłos na kontynencie amerykańskim. Zaczęto importować zwierzęta do innych krajów i wykorzystywać je jako psy zaprzęgowe. „Amerykański Kennel Club” zarejestrował rasę i uznał za osobny gatunek. Wiele różnych krzyżówek i mutacji miało na celu doprowadzenie do psa typu uniwersalnego. Husky wykorzystywane do wyścigów by zgarniać nagrody, ale również jako psy pracujące na  przewożeniu poczty i dość lekkich wagowo ładunków.
Następnym krokiem w rozwoju tej rasy było użycie ich na wyprawę na tereny Alaski. Ronald Amundsen znany jako norweski badacz postanowił wybrać się na biegun w celach naukowych. Jednak w czasie wyprawy nastąpił niesamowity zwrot akcji, wybuchła I wojna światowa a to spowodowało przerwanie wyprawy. Amundsen powrócił do domu, natomiast po drodze Husky zostały zauważone w Kandzie oraz USA, więc zapragnięto je udostępnić innym ludziom. Lata 1950-1960 są czasem kiedy europejski lud również odważył się na ruch i zaczął sprowadzać z Ameryki Północnej psy tej rasy. Siberian Husky zaczęły rozpowszechniać się po Europie bardzo szybko, ich hodowla wzrosła, a zapotrzebowanie na wykorzystanie ich do wyścigów zaprzęgowych stało się bardzo popularne wśród ludzkości.

Użytkowanie
Siberian Husky jak wiemy są bardzo dobrymi psami zaprzęgowymi. Charakteryzują się szybkością i zwinnością. Dobrze nadają się na długodystansowe wyprawy. Dodatkowo w dzisiejszych czasach właściciele hodowli kształtują je na psy rodzinne. Dzięki odpowiednim zmianom hodowlanym nadają się również jako pupilki mieszkaniowe. Potrzebują jednak bardzo dużo przestrzeni, by mogły swobodnie biegać i rozpracowywać swoje mięśnie by uniknąć dysplazji stawowych.

Wygląd psa

Husky Syberyjski jest uznawany za bardzo silnego psa o mocnej wyprofilowanej budowie. Jego sportowa sylwetka charakteryzuje się zwartością, a kształtem przypomina skrócony prostokąt.

Budowa ciała

Głowa naszego ulubieńca ma wymiary średniej wielkości i jest dość proporcjonalna względem tułowia. Jego kufarównież podobnie średnich rozmiarów ulega stopniowemu  zwężeniu w kierunku nosa i jego wierzchołka. Zakończenie kufy nie charakteryzuje się niczym szczególnym, nie jest kwadratowy ani szpiczasty. Niezależnie od umaszczenie nos Husky ma ten sam czarny kolor. Zdarzają się przypadki, że psy barwy miedzianej posiadają  wątrobianą barwę wierzchołka nosa, natomiast barwy białej maja brązowe bądź cieliste noski.  Zgryz psów tej rasy ma zwykle rodzaj nożycowy. Wada zębów, czyli brak zębów P1 jest dopuszczalnym błędem u Husky.

Tułów naszego zwierzaka jest dość mocno zwarty i wyprofilowany. Grzbiet usadzony jest w linii prostej i dobrze umięśniony. Po kształcie klatki piersiowej możemy być pewni, że jest ona dość głęboka. Tułów łączy się z kończynami przednimi i tylnymi. Odnóża przednie są stosunkowo proste i wydają się być niezwykle silne, ich ustawienie względem siebie jest równoległe. Natomiast kończyny tylne ustawione pod pewnym kątem posiadają dobrze umięśnione uda.

Idealnie sprecyzowany ogon przypomina lisią kitę. Jako dobrze owłosiona część ciała  jest osadzony nieco wyżej grzbietu psa. Jego sierpowaty kształt podkreśla umięśnioną sylwetkę Husky. Płynny i zwinny ruch psów tej rasy powinien łączyć się ze swobodnością i elegancją. Lekki i żywy chód ukazuje się mimo wielkości i dość masywnej sylwetce, potrafi on się bardzo dobrze prezentować. Dzięki odpowiedniej budowie ciała i mocnemu kośćcu, lecz niezwykle lekkiemu, Husky są najszybszymi psami zaprzęgowymi zamieszkującym północne obszary kuli ziemskiej.

Husky Syberyjskie jak każde psy mogą posiadać wady. Najgłówniejsza jest brak odpowiednio uformowanych jąder umieszczonych na mosznie. Pozostałymi wadami są na pewno szczegóły w budowie psa odbiegające od wzorca psa.

Umaszczenie
Barwy ciała każdego z Husky są rozciągnięte od czystej bieli aż do jednolitej czerni. Jednakże najczęstszymi przypadkami spotykanymi w hodowli są umaszczenia koloru: szarego, czarnego, rudego, srebrzystego, czekoladowego łaciatego (pinto) oraz złocistego połączonego z bielą. Włos naszego Husky’ego może przybierać dwa rodzaje. Podszorstek i włos okrywowy są dość niewielkiej długości , ich gęstość jest niezwykle obfita, lecz nie są one aż tak wystarczająco długie, żeby mieć możliwość przysłonienia wyraźnej linii grzbietu psa

Gończy berneński
Psy gatunku Gończy berneński to bardzo miłe psy, które dobrze się czują wśród aktywnych ludzi. Gończy berneński wcześniej nosił nazwę Bernese Hound. Standard i kwalifikacja rasy zostały opublikowane i dodane do klasyfikacji FCI 11.05.1993

Historia
Historia psów rasy gończy berneński sięga IX w, jej obecność zawdzięczamy Szwajcarskiemu Klubowi Psów Gończych który powstały w roku 1931 zadbał o jej przetrwanie. Rasa ta była wykorzystywana głownie jako psy do polowań w Alpach. Podejrzewa się że to właśnie gończy berneński znajduje się na mozaice z Avenches, na której to przedstawiona jest sfora, odpowiadająca szwajcarskim psom gończym. Swoją popularność przez wieki, psy gończe budowały dzięki umiejętności polowania na zające, w której to były bardzo skuteczne. W XV były one szczególnie popularne we włoszek. Dwa wieki później moda ta przeniosła się do Francji. To właśnie z Francji, psy gończe trafiły do najemników Szwajcarskich , ówczesnej elitarnej gwardii najemnej Europy, gdzie zmieszały się z rasami rodzimymi. Szwajcarzy w 1882 roku dokonali opisu ras, i ustalili wzorzec 5 odmian dla psa gończego (zwanego odtąd szwajcarskim). W 1909 ta klasyfikacja została zweryfikowana. Wykreślono z niej psa gończego Tchurgovie, który wyginął. Finalny wzorzec powstał w 1933, i był to też wzorzec dla berneńskiego psa. Wszystkie te rasy, choć różne sklasyfikowane są pod jednym numerem FCI.
Wygląd
Umaszczenie psa gończego berneńskiego jest zwykle trójkolorowe. Tułów jest często czarno biały, natomiast pysk podpalany. Bywa że podobnie jak pysk, również nogi mają barwę podpalaną. Podszarstek tej rasy jest miękki, jego sierść jest twarda i gęsta na zewnątrz. Szyja i kufa są u tej rasy wyjątkowo mocne. Uszy natomiast, są długie i mają kształt stożka. Pierś średniej wielkości, o mocnej budowie sugerującej wytrzymałość. Psy gończe mają bardzo charakterystyczny głoss. Mały podszerstek, jest przyczynkiem do wyraźnego spadku masy w czasie przednówka, dlatego doradza się intensywne jego dokarmianie w czasie późnej wiosny, i spokojny trening, bez forsowania.
Wymiary psa: – psy 49 – 59 cm, – suki 47 – 57.
Charakter
Aktywny i pojętny. W tych dwóch określeniach zawierają się główne atuty tego psa. Psa może być poddawana próbie pracy. Pies gończy berneński przez wieki wykorzystywany w polowaniach wykształcił cechy dobrego łowczego. Jest szybki i zwinny, niemniej jednak posłuszny myśliwemu i bojaźliwy. Każdy właściciel doceni wierność którą go obdarzy ten pupil. Polecany głownie osobom lubiącym zajęcia w terenie. Dobrze funkcjonuje ze starszymi aktywnymi dziećmi, lecz może być też hodowany nawet w rodzinach z niemowlakami (w przeciwieństwie do polskich psów gończych). Przyjazny obcym ludziom i innym rasom psów.
Opieka
Psy berneńskie są wyjątkowo zdrowe, jeśli mają dość ruchu. Ze względu na liczne skrzyżowania przez wieki, i zmiany regionów, rasa ta ma mało negatywnych wad genetycznych. Pies bardzo zwinny i energiczny. Wymaga odpowiedniego karmienia który zapewni mu siłę na cały dzień. Pies ten powinien mieć regularne długie spacery. Może być chowany w mieście. Krótki włos sprawia, że nie wymagają one szczególnie intensywnej pielęgnacja. Pies radzi sobie z lekkimi mrozami. Uwaga dla podróżników. Rasa ta wyjątkowo dobrze znosi wszelakie podróże, także wodne.

Wstęp

Golden retiever

Wstęp

Golden retiever to urodzony pływak i myśliwy , uwielbia błotne kąpiele co może być wielkim utrapieniem dla właściciela. Charakteryzuje się zrównoważoną psychiką  i wielkim zapałem do pracy . Określany jako wspaniały przyjaciel rodziny , uwielbiany przez małe dzieci , ale również przez osoby niepełnosprawne. Dzięki odpowiedniemu szkoleniu potrafi podnosić telefony czy nosić zakupy. Jego przyjacielskie nastawienie do ludzi ma również wady . Nie nadaje się na psa stróżowego, natomiast z wielką chęcią odda złodziejowi swoją zabawkę. Z racji, że jest  to pies wrażliwym  nie tylko w sferze pokarmowej,  wszelkiego rodzaju krzyki lub bicie  oraz tęsknota za opiekunem powodują osłabienie jego aktywności życiowej. Oddala się on od właściciela zaniedbując swoje systematyczne pory pożywienia. Wyśmienity aporter (golden retriever w wolnym tłumaczeniu – „złoty aporter„) z zaangażowaniem powtarza ćwiczenia i szybko się uczy, a dzięki dodatkowym smakołykom w trakcie nauki jego zapał wzrasta.

Uwielbia wylegiwać się na kanapie, ale długie spacery również należą do jego ulubionych zajęć. Goldeny tak jak i inne rasy psów , posiadają sierść . Lenią się one dwa razy do roku, to czas dwutygodniowej walki z jasnymi obłoczkami kłaków. Goldeny to psy charakteryzujące się stoickim spokojem, bardzo ciężko jest je wyprowadzić z równowagi, z wielkim spokojem znoszą natarczywość ludzi oraz szalone zabawy z upartymi dziećmi. Jednak gdzieś kończy się ta bariera łagodności i spokoju , nawet najłagodniejszy człowiek pod wpływem emocji w końcu wybucha. Dodatkowo nie należy zostawiać ich samych z małymi dziećmi, ponieważ z natury potrafią być zazdrosne o większą opiekuńczość nad dzieckiem, co może grozić atakiem na bezbronna istotę. Psy te charakteryzują się nie tylko zazdrością albo i indywidualizmem, potrzeba ciężkiej pracy by wyszkolić swojego ulubieńca na posłusznego przyjaciela. Goldeny pragną być na pierwszym miejscu , chcą być najważniejsze, dlatego w wieku dojrzewania psa toczy się wielka walka miedzy właścicielem, a podopiecznym.

Historia

Rasa została wyhodowana w Wielkiej Brytanii (Szkocji), a jej pochodzenie szacuje się w okresie  pod koniec XIX wieku. Istnieje prawdopodobieństwo, że  lord Dudley Mjoribanks jest pierwszym hodowcą tej rasy. W 1858r lord oglądając rosyjski występ cyrkowy dostrzegł wspaniałe owczarki o żółtawej maści i postanowił je odkupić. Jednakże większość knylogów , uważa tą historie za mało prawdopodobną , ponieważ owczarki  mają zupełnie inne  zdolności niż psy myśliwskie. Rzeczywistym szczegółem tej opowieści jest fakt, że pierwsze Goldeny ukazały się na wystawie jako rosyjskie retrievery. Istnieje również teoria, ze to lord Tweedmouth wyodrębnił tą rasę w XIX wieku.

Natomiast inne źródła podają zupełnie inną historie, uważa się, że nastąpiło skrzyżowanie żółtego gładkowłosego  retriwera o imieniu Nous z suką spaniela tweed water w wyniku czego otrzymano cztery, żółte szczenięta. Kolejnym etapem było pomieszanie z czarnymi wavy coated retrieverami (obecnie flat coated retrievery), następnie seterami irlandzkimi i z bloodhoundami. Powstała rasa zrobiła furore i angielscy hodowcy zapragnęli ją rozpowszechnić. Zostały zarejestrowane pod nazwą złocisty  flat coated (gładkowłosy), a w 1913 roku ich nazwa przekształciła się i zaczęły nosić miano żółtych ( z j. ang - yellow) lub złocistych(z j. ang. - golden) retieverów. Określenie golden , czyli złoty z języka angielskiego jest związane z jego kolorem sierści. Natomiast „retiever” wywodzi się z angielskiego czasownika „to retieve” oznaczającego odzyskiwać lub przynosić.

Choroby

Typowymi schorzeniami dla Goldenów retrieverów są schorzenia uwarunkowane genetycznie, zaliczają się do nich:

- powiązane z oczami:

• Schorzenie siatkówki :dysplazja lub wieloogniskowa dysplazja siatkówki, centralna postępująca atrofia siatkówki ,uogólniona postępująca  atrofia siatkówki
• Lipidoza rogówki
• Jaskra
• Dziedziczna zaćma(inaczej katarakta)- widoczna od urodzenia lub pojawiająca się później, nawet po wielu latach
• Wywinięcie lub podwinięcie powieki

- powiązane z kośćmi i stawami

• Stany zapalne kości
• Pękniecie wiązadła krzyżowego(stawu kolanowego)
• Zapalenie wiązadeł, stawów i kości
• Dysplazja stawu łokciowego lub biodrowego

- choroby układu nerwowego

• Padaczka
• Syndrom furii(napadu , szału,  złości)

-schorzenia skórne

• Astma
• Egzema
• Atopowe zapalenie skóry współdziałające z gronkowcem i infekcjami usznymi
• Skłonność do alergii

- problemy trawienne

• Nowotwory
• Stany zapalne jelit
• Wzdęcia prowadzące do skrętu jelit
• Schorzenia trzustki powiązane z biegunką

-choroby układu mięśniowego

• zanik mięsni spowodowany dystrofią mięśniowi i miopatią

Doskonałe proporcje

Wiek ( w tygodniach)	Waga dla psa(kg)	Waga dla suki(kg)
8	6-8	5-6
12	10-12	9-10
24	22-25	20-24
52	34-40	28-34

Wygląd

Goldeny  ukazują się  w dwóch różnych linia hodowlanych, zróżnicowanych pod względem wyglądu . Pierwsza – linia angielska (Europejska): psy należące do tej linii posiadają jasne kremowe umaszczenie lub jasno złote. Sierść ich charakteryzuje się  prostością bądź jest nieco bardziej falowana. Natomiast linia amerykańska: psy pochodzenia amerykańskiego mają barwę stosunkowo złotą, przechodzącą w czekoladę, rzadko brąz, lecz nigdy nie mahoń. Sierść zazwyczaj prosta lub falowana.  Ponadto ich udowa ich ciała jest delikatniejsza i smuklejsza od ich europejskich krewnych.  Dodatkowo można zauważyć , że w Europie przez niewykwalifikowane oko zostają one mylone z Seterami Irlandzkimi, które stanowią ich przodków.

Golden, a pożywienie

Jak już wiadomo rasa ta ma bardzo wrażliwy układ pokarmowy.  Zatem należy poważnie zastanowić się zanim dam jeść coś naszemu ulubieńcowi. Goldeny z natury cierpią na różnorodne dolegliwości: chroniczne infekcje uszu , alergie na pchły, problemy skórne , zaognienia, swędzenie, ranki, obsesyjne lizanie kolan i stóp, słaba jakość sierści. W znacznej większości psy są leczone w kierunku schorzeń alergicznych, a ich właściciele setki razy zmieniają weterynarza, ponieważ leczenie jest bez efektowne. Jednak za każdym razem odpowiedź brzmi – „alergia”. Mimo, że zwierzaki zwykle leczone lekami antyhistaminowymi lub antybiotykami problemy nie znikają. Specjaliści uważają , że najczęstszym powodem pojawiania się alergii lub objawów podobnych do niej są objawy niedoborów zwierzęcego białka spowodowane nieprawidłowo niedobraną dietą. W większości przypadków tzw. „alergie” Goldenów znajdują źródło w komercyjnym jedzeniu , którym są karmione. Karma produkowana jest jako roślinna z minimalna ilością białka zwierzęcego. Psy są mięsożerne , nie są one ani owcami czy tez krowami. Ich przodkowie pożywiali się produktami zawierającymi wysoką ilość tkanki zwierzęcej. Kości, mięso , kopyta a nawet skóra.  Jednak  patrząc na naturę psowatych , nie są oni do końca, ‘prawdziwymi’ mięsożernymi , jedzą one także  w jakimś procencie strawioną materie roślinną, która umieszczona jest w organizmie i układzie pokarmowym ich roślinożernych ofiar. Jednakże  jest to tylko niewielki procent całości ich żywienia. Pożywienie wilków stanowi mięso zwierząt jedzących liście, porosty czy trawy. Natomiast nie jędza one zbyt dużo dojrzałych ziaren , nie konsumują pszenicy, kukurydzy czy ryżu. Wyjątki stanowi późne lato. Dzikie psowate spożywają  niewielka ilość materii roślinnej i stosunkowo duża ilość materii zwierzęcej. Zatem taka powinna być dieta naszych goldenów. Karmienie swojego ulubieńca dieta , której głównymi składnikami są białka roślinne nie służy mu. Sam jest zmuszony do „walki” o składniki pokarmowe . Organizmy psów są przystosowane do trawienia zwierzęcego białka, a nie roślinnego. Dodatkowo karmy na bazie ziarnistej maja zwykle zasadowy odczyn, a to , w szczególności dla ras europejskich, którymi są Goldeny naraża na infekcje bakteryjne- stąd regularnie powtarzające się schorzenia uszu czy pęcherza. Dlatego tez przestawienie naszych podopiecznych na dieta której podstawa jest mięso , odznacza podwyższenie kwasowości powoduje zmniejszone prawdopodobieństwo powstania „alergii”.