Husky syberyjski

Jeżeli chodzi natomiast o uszy możemy zauważyć ze wyglądem przypominają trójkąty o małych wielkościach. Są dość wysoko osadzone, a ich odległość między nimi jest niezwykle mała. Posiadają grube i gęste owłosienie. Przypominają stojące trójkąty zaokrąglone na wierzchołkach.
Siberian Husky posiadają jasnoniebieskie bądź brązowe oczy. Zdarzają się przypadki, że każde z oczu posiada innych odmienny kolor. Niebieska tęczówka jest bardzo pożądana wśród hodowców, ponieważ stała się ona oryginalną wizytówką tych zwierzaków. Tęczówki jednak bardzo rzadko różnią się kolorami. Oczy są ustawione pod lekkim kątem. Dumnie noszona szyja ma niewielką długość, proporcjonalną do głowy i tułowia psa. Ma obfite i dość grube owłosienie. W czasie ruchu szyja powoduje, że głowa idzie leciutko w kierunku przodu.

Siberian husky
Należą do mieszanki grupy psów pierwotnych i szpiców. Określane jako psy północne zaprzęgowe. Jest to typ z rodziny wilkołaków należący do grupy zwierząt pracujących.

Historia
Husky jak wiemy uważane są za psy pierwotnie zamieszkujące tereny północnej Syberii, a w szczególności obszar Kołymy. Określa się że jest to rasa pochodząca z hodowli pionierów, którzy zwykli byli hodować psy zaprzęgowe tj. Kamczadale, Jukagire, Koriaki i Czukcze. Kilka wieków temu tamte tereny były zamieszkiwane przez prymitywne plemiona, ponieważ dość wysokie temperatury powietrza i wygodne warunki środowiska pozwalały ludziom polować. Osobnicy z plemion posługiwali się swoimi psami myśliwskimi by upolować zwierzynę. W zależności od zgrupowania wódz rozkazywał  hodować psy myśliwskie dostosowane do tamtejszych warunków klimatycznych i wymagań łowieckich.
Tereny syberyjskie były zamieszkiwane przez Czukcze. Obszary w kierunku Alaski 3 tys. lat wstecz zaczęły się zmieniać i znacznie ochładzać, więc psy tej rasy zaczęto wykorzystywać do zaprzęgu śnieżnego. Grupa ludzi mieszkająca na tamtych terenach prowadziła stały tryb życia jednak w okresie polowań przemierzali oni tysiące kilometrów by złapać dobrą zwierzynę. Czukcze z wyglądu przypominały psa niewielkich rozmiarów, jedzącego w bardzo małych ilościach. Mimo że były małe miały ogromną siłę , były zwinne i wyjątkowo szybkie. Zaprzęgi liczące 16 lub 18 psów ułatwiały ludziom przewóz bardzo ciężkich ładunków. Samce nadające się do zaprzęgu zostały wykastrowane. Zabiegi tego typu odwodziły psy od zbędnych myśli i pomagały w magazynowaniu tłuszczu.

Ze źródeł możemy dowiedzieć się, że zaprzęg liczący 20 Czukczów mógł uciągnąć ciężar wagi 600 kg w ciągu 6 godzin na trasie liczącej 120km. Rosjanie używali ich do przewozu ludzi oraz poczty. Ich dzienna trasa liczyła ponad 160-180km w niezwykle szybkim tempie.
Wyraz „husky” oznacza ochrypły i w dawnych czasach wszystkie psy używane do zaprzęgu sań były tak nazywane. W dzisiejszych czasach używamy ją tylko w nazwie rasy Siberian Husky.
W roku 1909 do Kanady zostały importowane Husky. Dokonał tego Wiliam Goosak, znany handlarz futer. Jednak mimo wszystko istnieje możliwość, że były one znane w Kandzie już znacznie wcześniej.  Wyścig „All Alaska Sweepstake” osiągający długość 650km był kluczowym momentem dla rasy. Goosak postanowił wystawić zaprzęg ze swoimi Husky. Z początku ludzie nazywali je „syberyjskimi szczurami” i wyśmiewali, ponieważ Husky w porównaniu z innymi miejscowymi psami służącymi do zaprzęgu wydawały się niepozorne. Zaprzęg kierowany przez Thurnstrup’a wygrał na trzecim miejscu. Mimo bardzo długiego i wykańczającego dystansu „szczury” pokazały swoją szybkość i zwinność. Kolejne próby wyścigów odbyły się rok później w 1910 roku. Husky wystartowały pod przywództwem John’a Johnson i pokonały rekord czasu – 74h 14min 39sek ( pobity 1983roku).Lata 1915, 1916, 1917 były samą fortuną zwycięstw dla Husky pod kontrola Leonarda Seppali.

Dzięki Leonardowi Seppali Husky zyskały dużą sławę i rozgłos na kontynencie amerykańskim. Zaczęto importować zwierzęta do innych krajów i wykorzystywać je jako psy zaprzęgowe. „Amerykański Kennel Club” zarejestrował rasę i uznał za osobny gatunek. Wiele różnych krzyżówek i mutacji miało na celu doprowadzenie do psa typu uniwersalnego. Husky wykorzystywane do wyścigów by zgarniać nagrody, ale również jako psy pracujące na  przewożeniu poczty i dość lekkich wagowo ładunków.
Następnym krokiem w rozwoju tej rasy było użycie ich na wyprawę na tereny Alaski. Ronald Amundsen znany jako norweski badacz postanowił wybrać się na biegun w celach naukowych. Jednak w czasie wyprawy nastąpił niesamowity zwrot akcji, wybuchła I wojna światowa a to spowodowało przerwanie wyprawy. Amundsen powrócił do domu, natomiast po drodze Husky zostały zauważone w Kandzie oraz USA, więc zapragnięto je udostępnić innym ludziom. Lata 1950-1960 są czasem kiedy europejski lud również odważył się na ruch i zaczął sprowadzać z Ameryki Północnej psy tej rasy. Siberian Husky zaczęły rozpowszechniać się po Europie bardzo szybko, ich hodowla wzrosła, a zapotrzebowanie na wykorzystanie ich do wyścigów zaprzęgowych stało się bardzo popularne wśród ludzkości.

Użytkowanie
Siberian Husky jak wiemy są bardzo dobrymi psami zaprzęgowymi. Charakteryzują się szybkością i zwinnością. Dobrze nadają się na długodystansowe wyprawy. Dodatkowo w dzisiejszych czasach właściciele hodowli kształtują je na psy rodzinne. Dzięki odpowiednim zmianom hodowlanym nadają się również jako pupilki mieszkaniowe. Potrzebują jednak bardzo dużo przestrzeni, by mogły swobodnie biegać i rozpracowywać swoje mięśnie by uniknąć dysplazji stawowych.

Wygląd psa

Husky Syberyjski jest uznawany za bardzo silnego psa o mocnej wyprofilowanej budowie. Jego sportowa sylwetka charakteryzuje się zwartością, a kształtem przypomina skrócony prostokąt.

Budowa ciała

Głowa naszego ulubieńca ma wymiary średniej wielkości i jest dość proporcjonalna względem tułowia. Jego kufarównież podobnie średnich rozmiarów ulega stopniowemu  zwężeniu w kierunku nosa i jego wierzchołka. Zakończenie kufy nie charakteryzuje się niczym szczególnym, nie jest kwadratowy ani szpiczasty. Niezależnie od umaszczenie nos Husky ma ten sam czarny kolor. Zdarzają się przypadki, że psy barwy miedzianej posiadają  wątrobianą barwę wierzchołka nosa, natomiast barwy białej maja brązowe bądź cieliste noski.  Zgryz psów tej rasy ma zwykle rodzaj nożycowy. Wada zębów, czyli brak zębów P1 jest dopuszczalnym błędem u Husky.

Tułów naszego zwierzaka jest dość mocno zwarty i wyprofilowany. Grzbiet usadzony jest w linii prostej i dobrze umięśniony. Po kształcie klatki piersiowej możemy być pewni, że jest ona dość głęboka. Tułów łączy się z kończynami przednimi i tylnymi. Odnóża przednie są stosunkowo proste i wydają się być niezwykle silne, ich ustawienie względem siebie jest równoległe. Natomiast kończyny tylne ustawione pod pewnym kątem posiadają dobrze umięśnione uda.

Idealnie sprecyzowany ogon przypomina lisią kitę. Jako dobrze owłosiona część ciała  jest osadzony nieco wyżej grzbietu psa. Jego sierpowaty kształt podkreśla umięśnioną sylwetkę Husky. Płynny i zwinny ruch psów tej rasy powinien łączyć się ze swobodnością i elegancją. Lekki i żywy chód ukazuje się mimo wielkości i dość masywnej sylwetce, potrafi on się bardzo dobrze prezentować. Dzięki odpowiedniej budowie ciała i mocnemu kośćcu, lecz niezwykle lekkiemu, Husky są najszybszymi psami zaprzęgowymi zamieszkującym północne obszary kuli ziemskiej.

Husky Syberyjskie jak każde psy mogą posiadać wady. Najgłówniejsza jest brak odpowiednio uformowanych jąder umieszczonych na mosznie. Pozostałymi wadami są na pewno szczegóły w budowie psa odbiegające od wzorca psa.

Umaszczenie
Barwy ciała każdego z Husky są rozciągnięte od czystej bieli aż do jednolitej czerni. Jednakże najczęstszymi przypadkami spotykanymi w hodowli są umaszczenia koloru: szarego, czarnego, rudego, srebrzystego, czekoladowego łaciatego (pinto) oraz złocistego połączonego z bielą. Włos naszego Husky’ego może przybierać dwa rodzaje. Podszorstek i włos okrywowy są dość niewielkiej długości , ich gęstość jest niezwykle obfita, lecz nie są one aż tak wystarczająco długie, żeby mieć możliwość przysłonienia wyraźnej linii grzbietu psa