Jack Russel terier

Krajem z którego pochodzą Jack Russell teriery jest Anglia. Należy on do grupy terierów, sekcji terierów krótko nożnych.

Historia

Rasa powstała dzięki staraniom Johna Russella. Jego nazwa pochodzi od zdrobnienia imienia John – „Jack” oraz nazwiska hodowcy. W latach 1800 John zajmował się hodowlą i udoskonalaniem linii foksterierów. Psy opisywanej rasy były niezwykle energiczne, na polowaniach biegły obok foxhoundów, wchodziły pod ziemię, wypędzały lisy i inną zwierzynę z ich nor lub kryjówek. Gibkie ciało oraz bystrość ruchów były cechami pożądanymi u hodowanych osobników. Dzięki swej zwinności oraz charyzmie świetnie wykonywały swą pracę w terenie. Dziś obowiązujący wzorzec rasy został ustanowiony 08.10.2012 roku.

Wygląd

Jack Russel terier jest psem o mocnej budowie, jest energiczny i zwinny. Gibkie ciało jest średniej długości. Tułów jest dłuższy w stosunku do wysokości w kłębie osobnika. Głowa powinna być niezbyt szeroka, dosyć płaska. Kufa powinna być nieco krótsza niż mózgoczaszka. Wargi dobrze przylegające o czarnej pigmentacji. Trufla nosa czarna. Silna szczęka, głęboka. Szczęka i żuchwa o dużej sile chwytu, siekacze zbiegają się w zgryzie nożycowym. Oczy Jack Russel terierów są małe, w kształcie migdała. Mają bystre, przeszywające spojrzenie. Nie mogą być one wyłupiaste. Powieki ściśle przylegają do gałki ocznej. Uszy mogą opadać na boki głowy, są bardzo ruchliwe. Szyja sprężysta, lekko wydłużona. Obrys tułowia mieści się w prostokącie. Grzbiet jest prosty. Lędźwie są krótkie, silnie umięśnione, mocne. Klatka piersiowa niezbyt szeroka, głęboka. Żebra dobrze wysklepione, silnie uwypuklone. Bardzo ruchliwy ogon, w spoczynku może opadać. Kończyny krótkie, dobrze umięśnione. Dorosły Jack Russel terier mierzy do 30 cm wysokości w kłębie. Sierść może być gładka, szorstka lub drutowata. Odporna na wpływy atmosferyczne. Umaszczenie białe musi dominować, ze znaczeniami czarno podpalanymi, czarnymi lub rudymi. Te mogą być od jasnopłowych , po bardziej intensywne, kasztanowe.

Charakter

Jack Russel teriery należą do bardzo energicznych psów. Są szybkie, zwinne i ruchliwe. Wymagają aktywnego trybu życia. Zabawy na świeżym powietrzu oraz praca związana z tropieniem i wypędzaniem zwierzyny są ich żywiołem. Są to psy dla osób pełnych energii, które zapewnią im odpowiednią dawkę ruchu. Nie są to zwierzęta, które zostaną na wiele godzin same w domu. Jack Russel terier jest niezwykle inteligentnym psem. Szkolenie tego czworonoga należy do zadań z reguły łatwych i przyjemnych. Szybko uczy się nowych komend, chętnie podejmuje się wykonywania poleceń. Zadania traktuje jako wyzwanie i często realizuje je z zapalczywością. Atrakcją jest dla niego pościg za szybko przemieszczającym się celem. Współpracuje z przewodnikiem. Jako pies tropiący jego zadaniem jest nie zabicie, lecz wypłoszenie zwierzyny. Nie wykazuje zachowań agresywnych. Podczas pracy cechuje go odwaga i wytrwałość. Jest niezwykle wytrzymały. Jest to pies, który lubi dominować, stąd należy zachować konsekwencję w wychowaniu tego czworonoga. Jasne wyznaczenie granic od pierwszych dni wspólnego życia jest bardzo ważne. Jack Russel terier należy do psów upartych, raczej nie przekupnych. Wymaga cierpliwości i spokoju od swojego przewodnika. Jest energiczny i często nadmiernie okazuje swoją ekscytację. Nadaje się on do obcowania ze starszymi dziećmi. Jeśli chodzi o kontakt z małymi domownikami należy zachować czujność. Pies porusza się szybko, jest energiczny. Przez przypadek może zrobić dziecku krzywdę lub wystraszyć naszego potomka. Jack Russel teriery są rodzinne i oddane. Otaczające go osoby darzą wielką miłością, często dają upust swoim uczuciom. W stosunku do obcych zachowują dystans. Nie są szczekliwe, sygnał głosowy dają jedynie podczas zagrożenia czy zabawy. Są to psy czujne, w przypadku zagrożenia odważne. Bez chwili zastanowienia staną w obronie swojego przewodnika.

Zdrowie

Często spotykaną chorobą dotykającą Jack Russel Teriery jest cukrzyca. Jest ona przewlekłym schorzeniem metabolicznym charakteryzującym się zaburzeniami równowagi kwasowo – zasadowej, gospodarki węglowodanowej, tłuszczowej oraz białkowej, spowodowanej całkowitym lub względnym niedoborem insuliny. Objawy cukrzycy u psów: nadmierne pragnienie, wielomocz, wzmożony apetyt, postępujące chudnięcie. Kolejnym schorzeniem występującym u psów opisywanej rasy jest martwica główki kości udowej. Martwica wywołana brakiem unaczynienia może wystąpić w przypadku, gdy kość zostanie pozbawiona normalnego, niezbędnego jej do życia, zaopatrzenia w krew. Przy braku prawidłowego odżywiania, zapewnianego odpowiednim przepływem krwi, struktura kości ulega osłabieniu i może dojść do jej zapadnięcia i w następstwie do uszkodzenia chrząstki stawowej. Dochodzi do tego najczęściej po długotrwałym leczeniu sterydami oraz po przeszczepach narządów. Jack Russel teriery są również narażone na choroby uszu. Pierwszym objawem który może świadczyć o takiej dolegliwości jest częste potrząsanie głową. W poważnych przypadkach zwierzę trzepie głową ociera nią i drapie ucho. Czasem towarzyszy temu nieprzyjemny zapach wydobywający się z uszu. W przypadku zauważenia powyższych objawów należy przejrzeć dokładnie uszy i skonsultować się z weterynarzem. Do najczęstszych zmian jakie można wykryć sprawdzając kanał słuchowy, są: zaczerwienienie, obrzęk, bolesność, obecność wydzieliny. Są to objawy świadczące o zapaleniu ucha zewnętrznego. Przeważnie przyczyną jest infekcja wewnątrz kanału słuchowego, reakcja alergiczna bądź ciało obce np. nasiono trawy.

Pielęgnacja

Regularne szczotkowanie sierści za pomocą gumowej szczotki pomaga usunąć martwy włos, pasożyty oraz brud. Podczas tego zabiegu pobudzamy krążenie krwi, przez co włos staje się bardziej lśniący i zdrowszy. Jack Russel teriery kąpiemy doraźnie – tylko, kiedy zachodzi taka potrzeba. Zbyt częste mycie psów powoduje matowienie sierści, pozbawienie jej ochronnej warstwy tłuszczu. Pielęgnacja pazurów ogranicza się do kontroli ich długości i przycinania, gdy są zbyt długie. Jeśli stojąc pies dotyka nimi podłoża jest to znak, że należy je skrócić. Czyszczenia zębów powinniśmy dokonywać przynajmniej raz w tygodniu. Możemy to robić przy użyciu specjalnych szczoteczek i past. Dobrym, domowym sposobem mycia zębów jest nawinięcie na palec wskazujący gazy i czyszczenie ich roztworem z sody lub soku z cytryny. Znacznie łatwiej jest zapobiegać odkładaniu się kamienia nazębnego używając wyżej wymienionych metod, niż usuwać już powstały kamień. Opisana pielęgnacja zapobiegnie również niemiłemu zapachowi z psiego pyska. Czyszczenie uszu powinniśmy wykonywać, co najmniej raz w tygodniu. W sklepach zoologicznych możemy zakupić preparaty przeznaczone właśnie do tego celu. Budowa uszu sprzyja powstawaniu infekcji, która objawia się „trzepaniem” uszami, potrząsaniem głową.

Żywienie

W żywieniu Jack Russel terierów najlepiej zastosować gotową, suchą karmę. Jej zbilansowany skład zapewni naszym ulubieńcom wszystkie makro i mikroelementy, witaminy, minerały i inne niezbędne składniki pokarmowe. W sklepie zoologicznym istnieje możliwość dobrania karmy odpowiedniej dla wieku, rasy oraz stopnia aktywności naszego podopiecznego. Podajemy ją w ilości wskazanej dla indywidualnych potrzeb czworonoga. Dorosłe psy karmimy dwa razy dziennie. Ważne jest, aby zapewnić im dostęp do świeżej, czystej wody. W trosce o zdrowie naszych pupili podawane im produkty powinny być wysokiej jakości i świeżości. Jack Russel terier powinien mieć ustalone godziny jedzenia i ich powinnyśmy się trzymać. Nie powinno się dawać psu jest zbyt wcześnie jak i zbyt późno. Powoduje to kłopoty gastryczne. Jeśli zdecydujemy się sami przygotowywać posiłku naszemu buldogowi musimy pamiętać, że osobnik przy swej wynoszącej około 6 kg wadze ciała potrzebuje dziennie około 75 gramów mięsa, 35 gramów ryżu lub gotowanego makaronu, 35 gramów warzyw surowych lub gotowanych oraz  dodatku niezbędnych witamin.

Husky syberyjski

Jeżeli chodzi natomiast o uszy możemy zauważyć ze wyglądem przypominają trójkąty o małych wielkościach. Są dość wysoko osadzone, a ich odległość między nimi jest niezwykle mała. Posiadają grube i gęste owłosienie. Przypominają stojące trójkąty zaokrąglone na wierzchołkach.
Siberian Husky posiadają jasnoniebieskie bądź brązowe oczy. Zdarzają się przypadki, że każde z oczu posiada innych odmienny kolor. Niebieska tęczówka jest bardzo pożądana wśród hodowców, ponieważ stała się ona oryginalną wizytówką tych zwierzaków. Tęczówki jednak bardzo rzadko różnią się kolorami. Oczy są ustawione pod lekkim kątem. Dumnie noszona szyja ma niewielką długość, proporcjonalną do głowy i tułowia psa. Ma obfite i dość grube owłosienie. W czasie ruchu szyja powoduje, że głowa idzie leciutko w kierunku przodu.

Siberian husky
Należą do mieszanki grupy psów pierwotnych i szpiców. Określane jako psy północne zaprzęgowe. Jest to typ z rodziny wilkołaków należący do grupy zwierząt pracujących.

Historia
Husky jak wiemy uważane są za psy pierwotnie zamieszkujące tereny północnej Syberii, a w szczególności obszar Kołymy. Określa się że jest to rasa pochodząca z hodowli pionierów, którzy zwykli byli hodować psy zaprzęgowe tj. Kamczadale, Jukagire, Koriaki i Czukcze. Kilka wieków temu tamte tereny były zamieszkiwane przez prymitywne plemiona, ponieważ dość wysokie temperatury powietrza i wygodne warunki środowiska pozwalały ludziom polować. Osobnicy z plemion posługiwali się swoimi psami myśliwskimi by upolować zwierzynę. W zależności od zgrupowania wódz rozkazywał  hodować psy myśliwskie dostosowane do tamtejszych warunków klimatycznych i wymagań łowieckich.
Tereny syberyjskie były zamieszkiwane przez Czukcze. Obszary w kierunku Alaski 3 tys. lat wstecz zaczęły się zmieniać i znacznie ochładzać, więc psy tej rasy zaczęto wykorzystywać do zaprzęgu śnieżnego. Grupa ludzi mieszkająca na tamtych terenach prowadziła stały tryb życia jednak w okresie polowań przemierzali oni tysiące kilometrów by złapać dobrą zwierzynę. Czukcze z wyglądu przypominały psa niewielkich rozmiarów, jedzącego w bardzo małych ilościach. Mimo że były małe miały ogromną siłę , były zwinne i wyjątkowo szybkie. Zaprzęgi liczące 16 lub 18 psów ułatwiały ludziom przewóz bardzo ciężkich ładunków. Samce nadające się do zaprzęgu zostały wykastrowane. Zabiegi tego typu odwodziły psy od zbędnych myśli i pomagały w magazynowaniu tłuszczu.

Ze źródeł możemy dowiedzieć się, że zaprzęg liczący 20 Czukczów mógł uciągnąć ciężar wagi 600 kg w ciągu 6 godzin na trasie liczącej 120km. Rosjanie używali ich do przewozu ludzi oraz poczty. Ich dzienna trasa liczyła ponad 160-180km w niezwykle szybkim tempie.
Wyraz „husky” oznacza ochrypły i w dawnych czasach wszystkie psy używane do zaprzęgu sań były tak nazywane. W dzisiejszych czasach używamy ją tylko w nazwie rasy Siberian Husky.
W roku 1909 do Kanady zostały importowane Husky. Dokonał tego Wiliam Goosak, znany handlarz futer. Jednak mimo wszystko istnieje możliwość, że były one znane w Kandzie już znacznie wcześniej.  Wyścig „All Alaska Sweepstake” osiągający długość 650km był kluczowym momentem dla rasy. Goosak postanowił wystawić zaprzęg ze swoimi Husky. Z początku ludzie nazywali je „syberyjskimi szczurami” i wyśmiewali, ponieważ Husky w porównaniu z innymi miejscowymi psami służącymi do zaprzęgu wydawały się niepozorne. Zaprzęg kierowany przez Thurnstrup’a wygrał na trzecim miejscu. Mimo bardzo długiego i wykańczającego dystansu „szczury” pokazały swoją szybkość i zwinność. Kolejne próby wyścigów odbyły się rok później w 1910 roku. Husky wystartowały pod przywództwem John’a Johnson i pokonały rekord czasu – 74h 14min 39sek ( pobity 1983roku).Lata 1915, 1916, 1917 były samą fortuną zwycięstw dla Husky pod kontrola Leonarda Seppali.

Dzięki Leonardowi Seppali Husky zyskały dużą sławę i rozgłos na kontynencie amerykańskim. Zaczęto importować zwierzęta do innych krajów i wykorzystywać je jako psy zaprzęgowe. „Amerykański Kennel Club” zarejestrował rasę i uznał za osobny gatunek. Wiele różnych krzyżówek i mutacji miało na celu doprowadzenie do psa typu uniwersalnego. Husky wykorzystywane do wyścigów by zgarniać nagrody, ale również jako psy pracujące na  przewożeniu poczty i dość lekkich wagowo ładunków.
Następnym krokiem w rozwoju tej rasy było użycie ich na wyprawę na tereny Alaski. Ronald Amundsen znany jako norweski badacz postanowił wybrać się na biegun w celach naukowych. Jednak w czasie wyprawy nastąpił niesamowity zwrot akcji, wybuchła I wojna światowa a to spowodowało przerwanie wyprawy. Amundsen powrócił do domu, natomiast po drodze Husky zostały zauważone w Kandzie oraz USA, więc zapragnięto je udostępnić innym ludziom. Lata 1950-1960 są czasem kiedy europejski lud również odważył się na ruch i zaczął sprowadzać z Ameryki Północnej psy tej rasy. Siberian Husky zaczęły rozpowszechniać się po Europie bardzo szybko, ich hodowla wzrosła, a zapotrzebowanie na wykorzystanie ich do wyścigów zaprzęgowych stało się bardzo popularne wśród ludzkości.

Użytkowanie
Siberian Husky jak wiemy są bardzo dobrymi psami zaprzęgowymi. Charakteryzują się szybkością i zwinnością. Dobrze nadają się na długodystansowe wyprawy. Dodatkowo w dzisiejszych czasach właściciele hodowli kształtują je na psy rodzinne. Dzięki odpowiednim zmianom hodowlanym nadają się również jako pupilki mieszkaniowe. Potrzebują jednak bardzo dużo przestrzeni, by mogły swobodnie biegać i rozpracowywać swoje mięśnie by uniknąć dysplazji stawowych.

Wygląd psa

Husky Syberyjski jest uznawany za bardzo silnego psa o mocnej wyprofilowanej budowie. Jego sportowa sylwetka charakteryzuje się zwartością, a kształtem przypomina skrócony prostokąt.

Budowa ciała

Głowa naszego ulubieńca ma wymiary średniej wielkości i jest dość proporcjonalna względem tułowia. Jego kufarównież podobnie średnich rozmiarów ulega stopniowemu  zwężeniu w kierunku nosa i jego wierzchołka. Zakończenie kufy nie charakteryzuje się niczym szczególnym, nie jest kwadratowy ani szpiczasty. Niezależnie od umaszczenie nos Husky ma ten sam czarny kolor. Zdarzają się przypadki, że psy barwy miedzianej posiadają  wątrobianą barwę wierzchołka nosa, natomiast barwy białej maja brązowe bądź cieliste noski.  Zgryz psów tej rasy ma zwykle rodzaj nożycowy. Wada zębów, czyli brak zębów P1 jest dopuszczalnym błędem u Husky.

Tułów naszego zwierzaka jest dość mocno zwarty i wyprofilowany. Grzbiet usadzony jest w linii prostej i dobrze umięśniony. Po kształcie klatki piersiowej możemy być pewni, że jest ona dość głęboka. Tułów łączy się z kończynami przednimi i tylnymi. Odnóża przednie są stosunkowo proste i wydają się być niezwykle silne, ich ustawienie względem siebie jest równoległe. Natomiast kończyny tylne ustawione pod pewnym kątem posiadają dobrze umięśnione uda.

Idealnie sprecyzowany ogon przypomina lisią kitę. Jako dobrze owłosiona część ciała  jest osadzony nieco wyżej grzbietu psa. Jego sierpowaty kształt podkreśla umięśnioną sylwetkę Husky. Płynny i zwinny ruch psów tej rasy powinien łączyć się ze swobodnością i elegancją. Lekki i żywy chód ukazuje się mimo wielkości i dość masywnej sylwetce, potrafi on się bardzo dobrze prezentować. Dzięki odpowiedniej budowie ciała i mocnemu kośćcu, lecz niezwykle lekkiemu, Husky są najszybszymi psami zaprzęgowymi zamieszkującym północne obszary kuli ziemskiej.

Husky Syberyjskie jak każde psy mogą posiadać wady. Najgłówniejsza jest brak odpowiednio uformowanych jąder umieszczonych na mosznie. Pozostałymi wadami są na pewno szczegóły w budowie psa odbiegające od wzorca psa.

Umaszczenie
Barwy ciała każdego z Husky są rozciągnięte od czystej bieli aż do jednolitej czerni. Jednakże najczęstszymi przypadkami spotykanymi w hodowli są umaszczenia koloru: szarego, czarnego, rudego, srebrzystego, czekoladowego łaciatego (pinto) oraz złocistego połączonego z bielą. Włos naszego Husky’ego może przybierać dwa rodzaje. Podszorstek i włos okrywowy są dość niewielkiej długości , ich gęstość jest niezwykle obfita, lecz nie są one aż tak wystarczająco długie, żeby mieć możliwość przysłonienia wyraźnej linii grzbietu psa

Gończy berneński
Psy gatunku Gończy berneński to bardzo miłe psy, które dobrze się czują wśród aktywnych ludzi. Gończy berneński wcześniej nosił nazwę Bernese Hound. Standard i kwalifikacja rasy zostały opublikowane i dodane do klasyfikacji FCI 11.05.1993

Historia
Historia psów rasy gończy berneński sięga IX w, jej obecność zawdzięczamy Szwajcarskiemu Klubowi Psów Gończych który powstały w roku 1931 zadbał o jej przetrwanie. Rasa ta była wykorzystywana głownie jako psy do polowań w Alpach. Podejrzewa się że to właśnie gończy berneński znajduje się na mozaice z Avenches, na której to przedstawiona jest sfora, odpowiadająca szwajcarskim psom gończym. Swoją popularność przez wieki, psy gończe budowały dzięki umiejętności polowania na zające, w której to były bardzo skuteczne. W XV były one szczególnie popularne we włoszek. Dwa wieki później moda ta przeniosła się do Francji. To właśnie z Francji, psy gończe trafiły do najemników Szwajcarskich , ówczesnej elitarnej gwardii najemnej Europy, gdzie zmieszały się z rasami rodzimymi. Szwajcarzy w 1882 roku dokonali opisu ras, i ustalili wzorzec 5 odmian dla psa gończego (zwanego odtąd szwajcarskim). W 1909 ta klasyfikacja została zweryfikowana. Wykreślono z niej psa gończego Tchurgovie, który wyginął. Finalny wzorzec powstał w 1933, i był to też wzorzec dla berneńskiego psa. Wszystkie te rasy, choć różne sklasyfikowane są pod jednym numerem FCI.
Wygląd
Umaszczenie psa gończego berneńskiego jest zwykle trójkolorowe. Tułów jest często czarno biały, natomiast pysk podpalany. Bywa że podobnie jak pysk, również nogi mają barwę podpalaną. Podszarstek tej rasy jest miękki, jego sierść jest twarda i gęsta na zewnątrz. Szyja i kufa są u tej rasy wyjątkowo mocne. Uszy natomiast, są długie i mają kształt stożka. Pierś średniej wielkości, o mocnej budowie sugerującej wytrzymałość. Psy gończe mają bardzo charakterystyczny głoss. Mały podszerstek, jest przyczynkiem do wyraźnego spadku masy w czasie przednówka, dlatego doradza się intensywne jego dokarmianie w czasie późnej wiosny, i spokojny trening, bez forsowania.
Wymiary psa: – psy 49 – 59 cm, – suki 47 – 57.
Charakter
Aktywny i pojętny. W tych dwóch określeniach zawierają się główne atuty tego psa. Psa może być poddawana próbie pracy. Pies gończy berneński przez wieki wykorzystywany w polowaniach wykształcił cechy dobrego łowczego. Jest szybki i zwinny, niemniej jednak posłuszny myśliwemu i bojaźliwy. Każdy właściciel doceni wierność którą go obdarzy ten pupil. Polecany głownie osobom lubiącym zajęcia w terenie. Dobrze funkcjonuje ze starszymi aktywnymi dziećmi, lecz może być też hodowany nawet w rodzinach z niemowlakami (w przeciwieństwie do polskich psów gończych). Przyjazny obcym ludziom i innym rasom psów.
Opieka
Psy berneńskie są wyjątkowo zdrowe, jeśli mają dość ruchu. Ze względu na liczne skrzyżowania przez wieki, i zmiany regionów, rasa ta ma mało negatywnych wad genetycznych. Pies bardzo zwinny i energiczny. Wymaga odpowiedniego karmienia który zapewni mu siłę na cały dzień. Pies ten powinien mieć regularne długie spacery. Może być chowany w mieście. Krótki włos sprawia, że nie wymagają one szczególnie intensywnej pielęgnacja. Pies radzi sobie z lekkimi mrozami. Uwaga dla podróżników. Rasa ta wyjątkowo dobrze znosi wszelakie podróże, także wodne.

Wstęp

Golden retiever

Wstęp

Golden retiever to urodzony pływak i myśliwy , uwielbia błotne kąpiele co może być wielkim utrapieniem dla właściciela. Charakteryzuje się zrównoważoną psychiką  i wielkim zapałem do pracy . Określany jako wspaniały przyjaciel rodziny , uwielbiany przez małe dzieci , ale również przez osoby niepełnosprawne. Dzięki odpowiedniemu szkoleniu potrafi podnosić telefony czy nosić zakupy. Jego przyjacielskie nastawienie do ludzi ma również wady . Nie nadaje się na psa stróżowego, natomiast z wielką chęcią odda złodziejowi swoją zabawkę. Z racji, że jest  to pies wrażliwym  nie tylko w sferze pokarmowej,  wszelkiego rodzaju krzyki lub bicie  oraz tęsknota za opiekunem powodują osłabienie jego aktywności życiowej. Oddala się on od właściciela zaniedbując swoje systematyczne pory pożywienia. Wyśmienity aporter (golden retriever w wolnym tłumaczeniu – „złoty aporter„) z zaangażowaniem powtarza ćwiczenia i szybko się uczy, a dzięki dodatkowym smakołykom w trakcie nauki jego zapał wzrasta.

Uwielbia wylegiwać się na kanapie, ale długie spacery również należą do jego ulubionych zajęć. Goldeny tak jak i inne rasy psów , posiadają sierść . Lenią się one dwa razy do roku, to czas dwutygodniowej walki z jasnymi obłoczkami kłaków. Goldeny to psy charakteryzujące się stoickim spokojem, bardzo ciężko jest je wyprowadzić z równowagi, z wielkim spokojem znoszą natarczywość ludzi oraz szalone zabawy z upartymi dziećmi. Jednak gdzieś kończy się ta bariera łagodności i spokoju , nawet najłagodniejszy człowiek pod wpływem emocji w końcu wybucha. Dodatkowo nie należy zostawiać ich samych z małymi dziećmi, ponieważ z natury potrafią być zazdrosne o większą opiekuńczość nad dzieckiem, co może grozić atakiem na bezbronna istotę. Psy te charakteryzują się nie tylko zazdrością albo i indywidualizmem, potrzeba ciężkiej pracy by wyszkolić swojego ulubieńca na posłusznego przyjaciela. Goldeny pragną być na pierwszym miejscu , chcą być najważniejsze, dlatego w wieku dojrzewania psa toczy się wielka walka miedzy właścicielem, a podopiecznym.

Historia

Rasa została wyhodowana w Wielkiej Brytanii (Szkocji), a jej pochodzenie szacuje się w okresie  pod koniec XIX wieku. Istnieje prawdopodobieństwo, że  lord Dudley Mjoribanks jest pierwszym hodowcą tej rasy. W 1858r lord oglądając rosyjski występ cyrkowy dostrzegł wspaniałe owczarki o żółtawej maści i postanowił je odkupić. Jednakże większość knylogów , uważa tą historie za mało prawdopodobną , ponieważ owczarki  mają zupełnie inne  zdolności niż psy myśliwskie. Rzeczywistym szczegółem tej opowieści jest fakt, że pierwsze Goldeny ukazały się na wystawie jako rosyjskie retrievery. Istnieje również teoria, ze to lord Tweedmouth wyodrębnił tą rasę w XIX wieku.

Natomiast inne źródła podają zupełnie inną historie, uważa się, że nastąpiło skrzyżowanie żółtego gładkowłosego  retriwera o imieniu Nous z suką spaniela tweed water w wyniku czego otrzymano cztery, żółte szczenięta. Kolejnym etapem było pomieszanie z czarnymi wavy coated retrieverami (obecnie flat coated retrievery), następnie seterami irlandzkimi i z bloodhoundami. Powstała rasa zrobiła furore i angielscy hodowcy zapragnęli ją rozpowszechnić. Zostały zarejestrowane pod nazwą złocisty  flat coated (gładkowłosy), a w 1913 roku ich nazwa przekształciła się i zaczęły nosić miano żółtych ( z j. ang - yellow) lub złocistych(z j. ang. - golden) retieverów. Określenie golden , czyli złoty z języka angielskiego jest związane z jego kolorem sierści. Natomiast „retiever” wywodzi się z angielskiego czasownika „to retieve” oznaczającego odzyskiwać lub przynosić.

Choroby

Typowymi schorzeniami dla Goldenów retrieverów są schorzenia uwarunkowane genetycznie, zaliczają się do nich:

- powiązane z oczami:

• Schorzenie siatkówki :dysplazja lub wieloogniskowa dysplazja siatkówki, centralna postępująca atrofia siatkówki ,uogólniona postępująca  atrofia siatkówki
• Lipidoza rogówki
• Jaskra
• Dziedziczna zaćma(inaczej katarakta)- widoczna od urodzenia lub pojawiająca się później, nawet po wielu latach
• Wywinięcie lub podwinięcie powieki

- powiązane z kośćmi i stawami

• Stany zapalne kości
• Pękniecie wiązadła krzyżowego(stawu kolanowego)
• Zapalenie wiązadeł, stawów i kości
• Dysplazja stawu łokciowego lub biodrowego

- choroby układu nerwowego

• Padaczka
• Syndrom furii(napadu , szału,  złości)

-schorzenia skórne

• Astma
• Egzema
• Atopowe zapalenie skóry współdziałające z gronkowcem i infekcjami usznymi
• Skłonność do alergii

- problemy trawienne

• Nowotwory
• Stany zapalne jelit
• Wzdęcia prowadzące do skrętu jelit
• Schorzenia trzustki powiązane z biegunką

-choroby układu mięśniowego

• zanik mięsni spowodowany dystrofią mięśniowi i miopatią

Doskonałe proporcje

Wiek ( w tygodniach)	Waga dla psa(kg)	Waga dla suki(kg)
8	6-8	5-6
12	10-12	9-10
24	22-25	20-24
52	34-40	28-34

Wygląd

Goldeny  ukazują się  w dwóch różnych linia hodowlanych, zróżnicowanych pod względem wyglądu . Pierwsza – linia angielska (Europejska): psy należące do tej linii posiadają jasne kremowe umaszczenie lub jasno złote. Sierść ich charakteryzuje się  prostością bądź jest nieco bardziej falowana. Natomiast linia amerykańska: psy pochodzenia amerykańskiego mają barwę stosunkowo złotą, przechodzącą w czekoladę, rzadko brąz, lecz nigdy nie mahoń. Sierść zazwyczaj prosta lub falowana.  Ponadto ich udowa ich ciała jest delikatniejsza i smuklejsza od ich europejskich krewnych.  Dodatkowo można zauważyć , że w Europie przez niewykwalifikowane oko zostają one mylone z Seterami Irlandzkimi, które stanowią ich przodków.

Golden, a pożywienie

Jak już wiadomo rasa ta ma bardzo wrażliwy układ pokarmowy.  Zatem należy poważnie zastanowić się zanim dam jeść coś naszemu ulubieńcowi. Goldeny z natury cierpią na różnorodne dolegliwości: chroniczne infekcje uszu , alergie na pchły, problemy skórne , zaognienia, swędzenie, ranki, obsesyjne lizanie kolan i stóp, słaba jakość sierści. W znacznej większości psy są leczone w kierunku schorzeń alergicznych, a ich właściciele setki razy zmieniają weterynarza, ponieważ leczenie jest bez efektowne. Jednak za każdym razem odpowiedź brzmi – „alergia”. Mimo, że zwierzaki zwykle leczone lekami antyhistaminowymi lub antybiotykami problemy nie znikają. Specjaliści uważają , że najczęstszym powodem pojawiania się alergii lub objawów podobnych do niej są objawy niedoborów zwierzęcego białka spowodowane nieprawidłowo niedobraną dietą. W większości przypadków tzw. „alergie” Goldenów znajdują źródło w komercyjnym jedzeniu , którym są karmione. Karma produkowana jest jako roślinna z minimalna ilością białka zwierzęcego. Psy są mięsożerne , nie są one ani owcami czy tez krowami. Ich przodkowie pożywiali się produktami zawierającymi wysoką ilość tkanki zwierzęcej. Kości, mięso , kopyta a nawet skóra.  Jednak  patrząc na naturę psowatych , nie są oni do końca, ‘prawdziwymi’ mięsożernymi , jedzą one także  w jakimś procencie strawioną materie roślinną, która umieszczona jest w organizmie i układzie pokarmowym ich roślinożernych ofiar. Jednakże  jest to tylko niewielki procent całości ich żywienia. Pożywienie wilków stanowi mięso zwierząt jedzących liście, porosty czy trawy. Natomiast nie jędza one zbyt dużo dojrzałych ziaren , nie konsumują pszenicy, kukurydzy czy ryżu. Wyjątki stanowi późne lato. Dzikie psowate spożywają  niewielka ilość materii roślinnej i stosunkowo duża ilość materii zwierzęcej. Zatem taka powinna być dieta naszych goldenów. Karmienie swojego ulubieńca dieta , której głównymi składnikami są białka roślinne nie służy mu. Sam jest zmuszony do „walki” o składniki pokarmowe . Organizmy psów są przystosowane do trawienia zwierzęcego białka, a nie roślinnego. Dodatkowo karmy na bazie ziarnistej maja zwykle zasadowy odczyn, a to , w szczególności dla ras europejskich, którymi są Goldeny naraża na infekcje bakteryjne- stąd regularnie powtarzające się schorzenia uszu czy pęcherza. Dlatego tez przestawienie naszych podopiecznych na dieta której podstawa jest mięso , odznacza podwyższenie kwasowości powoduje zmniejszone prawdopodobieństwo powstania „alergii”.

Entlebucher

Entlebucher to rasa psa, spośród szwajcarskich psów pasterskich uznawana za najmniejszego. Znajduje wielu zwolenników, ze względu na to, jakiej jest wielkości, oraz że jest on dosyć łatwy w utrzymaniu. Jest to rasa wyjątkowa nie tylko ze względu na charakter ale również i wygląd. Szczególnie wyróżniające się spośród innych ras. Uczucia jakimi się je darzy, potrafią zwrócić ze zdwojoną mocą.  Entlebucher, jeżeli chodzi o wielkość jest najmniejszym psem pasterskim spośród czterech pasterskich ras szwajcarskich. Prócz niego są to Duży Szwajcarski Pies Pasterski, Berneński Pies Pasterski oraz Appenzeller.

Właśnie dzięki jego niewielkim rozmiarom, posiada wyjątkowe predyspozycje psa, który idealnie odnajduje się zarówno w dużym domu znajdującym się poza obszarami zabudowanymi i miejskim szumem, jak i w małym miejskim mieszkaniu. Oczywiście wszystko to uwarunkowane jest tym, aby zapewnić mu wystarczającą dla tego gatunku ilość ruchu i świeżego powietrza. Dzięki wszechstronności jaką cechują się Entlebuchery, są rasą psów bardzo popularnych w krajach zachodniej Europy.

W Polsce dosyć mało znany piesek, jednakże dzięki swoim wspaniałym cechom cieszy się coraz większą popularnością i znajduje wielu zwolenników. W Polsce istnieje również kilka hodowli tego gatunku.

Historia

Entlebuchery pochodzą z Entlebuch – doliny która znajduje się w okolicy kantonów Lucerna i Berno, i stąd też zaczerpnęły swą nazwę. Historia rasy Entlebucher sięga 1889 roku, kiedy to powstał pierwszy opis tego psa, dokładnie pod nazwą „Entlebucherhund”. Jeszcze długo od tego czasu ludziom trudno było odróżnić psa z Entlebuch od psa z Appenzell. W 1913 roku, kiedy to odbyła się wystawa w Langenthal  profesorowi Heimowi – który szczególną miłością darzył właśnie  szwajcarskie rasy psów pasterskich , pokazano 4 psy rasy Entlebucher.  Po tej wystawie, psy te zakwalifikowano do Szwajcarskiej Księgi Rodowodowej, dokładnie jako czwarta rasa szwajcarskich psów pasterskich.

Rasa ta rozwijała się dosyć powoli, co wywnioskować można z wpisów do (SHSB) Szwajcarskiej Księgi Rodowodowej.  Psy tej rasy są doskonałym przykładem, co zostało odkryte i potwierdzone, na to iż posiadają one doskonałe cechy psa użytkowego jak i ze zdolnościami pasterskimi psa zaganiającego. Do tej pory nadal są one hodowane w stosunkowo małych ilościach, jednak  dzięki swojemu atrakcyjnemu wyglądowi oraz dzięki temu, że jest to pies bardzo przyjazny coraz częściej mogą się cieszyć uznaniem jako domowy pies rodzinny.

Wygląd

Entlebucher trójkolorowej maści, niewiele poniżej średniej wielkości pies, o nieco wydłużonej i zwartej sylwetce oraz proporcjonalnej do reszty głowie. Ma bardzo przyjazny i miły wyraz – co jest typową cechą dla psów pasterskich, zaraz obok bystrego i inteligentnego wyglądu. Jak również przystało na psa pasterskiego są one  bardzo zwinne, żywe i dosyć szybkie. Jego bazowym, zajmującym większą część jest kolor czarny, na którym rozmieszczone są podpalane i białe regularne znaczenia.

• Wielkość : suki od 42 do 48 cm ( z tolerancją do 50 cm), psy od 44 do 50 cm
• Waga : 25-30 kg
• Szata : twardy, przylegający i lśniący włos, stosunkowo krótki, oraz gęsty.
• Maść : czarna z białymi znaczeniami, i podpalaniami tzw. Trikolor.
• Głowa : gładka, w idealnych proporcjach do całości tułowia. Czaszka dość płaska i szeroka, najbardziej pomiędzy uszami i lekko zwężana w kierunku kufy. Wargi mało widocznie, w kolorze czarnym.
• Oczy : w kolorach brązu (od ciemnego brązu do orzechowego) nieco zaokrąglone, stosunkowo małe.
• Uszy : osadzone stosunkowo szeroko i wysoko, dobrze uformowane pod względem płatu ucha, niezbyt wielkie.
• Tułów : dosyć rozbudowana, szeroka klatka piersiowa sięgająca aż łokci.
• Klatka piersiowa przypominająca kształtem owal.
• Kończyny przednie : bardzo mocne a zarazem krótkie, ustawione do siebie równolegle. Nieco muskularne, długie i mocno przylegające do tułowia łopatki. Ramię może być nieco krótsze lub tej samej długości co łopatka. Łokcie także dobrze przylegające do tułowia.
• Kończyny tylnie :  Podobnie jak i przednie – mocne, krótkie i równoległe w stosunku siebie.
• Ogon : naturalnych wielkości, występujący na przedłużeniu zadu. Zazwyczaj noszony nieco powyżej lub na linii grzbietu.

Charakter

Odważny i pewny siebie, posiadające wspaniały instynkt obronny. Doskonały jako stróż, a zarazem towarzysz. Szczególnie oddany  tym których darzy zaufaniem, ale i w stosunku do obcych nie jest agresywny i dosyć pewny siebie. Charakterystyczne cechy tej rasy to przede wszystkim bardzo wesołe, pełne temperamentu usposobienie a zarazem łagodność.  Są również zwinne, szybkie  oraz bardzo wytrzymałe. Co ważne w rasie psów pasterskich Entlebuchery są bardzo dobrymi uczniami, a także nieprzekupne jako stróże.  Idealnie nadające się dla aktywnie spędzających wolny czas ludzi. Dzięki wigorowi jaki posiadają psy, bardzo chętnie uczestniczą w rozmaitych zawodach sportowych jak i również w zwykłych zabawach szczególnie takimi które fundują im dzieci na świeżym powietrzu. Jak okazuje się, uwielbiają one także rodzinne wycieczki rowerowe – są wtedy świetnymi kompanami.

Zachowanie

Wykazują się sprytem, dużą czujnością i wytrzymałością. Energiczne, wierne i mądre  a przede wszystkim samodzielne – takie, jak i inne zachowania u Entlebucherów zauważają ich właściciele. Nie wykazują większych problemów związanych z ich posiadaniem.

Wady

Jedną z większych zalet jest zapewne cena, która wacha się w przedziale od 3000 do 4000 tysięcy złotych. Wielu właścicieli tych psów uważa, iż są to pieski „bez wad”

Zalety

Największą z zalet jest to, że są to psy niekonfliktowe – o bardzo żywym usposobieniu, radosne. Są bardzo przyjacielskie, bardzo dobrze porozumiewają się otaczającymi ich ludźmi, także i dziećmi, i są idealne dla osób które pierwszy raz wchodzą w posiadanie psa, ze względu na to iż nie są zbyt wymagające. Nie są również wybredne jeżeli chodzi o jedzenie. Ich lśniąca sierść również nie wymaga specjalnej pielęgnacji, wystarczy ją tylko regularnie szczotkować.

Bardzo dobrzy jako uczniowie – są szybko uczącą się rasą, co wywnioskować można z tego, że są to psy pasterskie, które uczy się stróżować i doskonale wywiązują się ze swoich obowiązków.

Dolegliwości i Choroby

Entlebuchery są rasą charakteryzującą się raczej wytrzymałością oraz zdrowotnością. Jednak na przełomie XIX i XX wieku, rasie tej groziło wyginięcie. Chorobą  jaka może występować u psów tej rasy, to dosyć typowa dla nich choroba którą charakteryzuje  często powtarzająca się infekcja pęcherza moczowego, oraz przede wszystkim nie częste oddawanie moczu w większych ilościach, tzw. Entlebucher Urinary Syndrome (EUS). W najgorszych przypadkach koniecznością okazuje się usunięcie nerki. Pozostałymi chorobami jakie mogą występować u tej rasy, na które są podatne genetycznie, są : choroba oczu (zanik siatkówki) który często doprowadza do całkowitej utraty wzroku u psów (innymi zaburzeniami narządu wzroku na jakie moją chorować psy tego gatunku, może być jaskra bądź katarakta) oraz dysplazja stawu łokciowego oraz biodrowego.  Chorobą która jeszcze może występować, lecz w bardzo rzadkich przypadkach  jest anemia hemolityczna która wynika z niedokrwistości psa. Objawem charakteryzującym  anemie  jest występowanie dziąseł w białawym kolorze , oraz ogólne osłabienie psa.

Pielęgnacja

Ze względu na to, że Entlebuchery to psy krótkowłose, o lśniącej przylegającej sierści – nie wymagają szczególnej pielęgnacji w stosunku to osobników innych ras. Okres linienia to dwa  razy w roku, i tylko wtedy wymagają częstszego szczotkowania by pozbyć się niepotrzebnego, obumarłego włosia. Poza okresem linienia wystarczy utrzymywać ogólną czystość, i przestrzegać podstawowych zasad higieny takich jak czyszczenie uszu czy kąpiel, oczywiście nie zapominając o szczotkowaniu przynajmniej raz w tygodniu.

Wzorzec rasy

Obecnie obowiązujący wzorzec rasy, został opublikowany 28.06.2002 roku. Wzorce ustalają organizacje kynologiczne, które na danym terenie zrzeszają hodowców. Wzorzec rasy zawiera cechy charakteryzujące daną rasę.

Elkhund Czarny

Wstęp

Elkhund Czarny pochodzi z Norwegii, gdzie pierwotnie uczestniczył w polowaniach szczególnie na łosie, niekiedy na niedźwiedzie. W obecnych czasach wykorzystywany jest głównie jako stróż na wsiach szczególnie w Norwegii, gdzie pilnuje zwierząt. Elkhundy są zakwalifikowane do grupy północnych szpiców myśliwskich.

Hodowla

Pierwsza hodowla tej rasy miała zapoczątkowana została w 1865 roku, znów w 1879 Szwedzi wraz z Norwegami utworzyli pierwszy klub miłośników tych psów.

Wzorzec

W 1906 roku powstał pierwszy wzorzec tej rasy. Aktualnie obowiązujący wzorzec utworzony został 09.08.1999 roku.

Opis ogólny: Elkhundy są typową rasą szpiców, o proporcjonalnej budowie ciała. Idealnie pasujące do umaszczenia –  ciemne oczy i sterczące do góry uszy przybierające trójkątny kształt. Całość dopełnia ogon o nieco kręconym włosiu. Dzięki powłoce na jaką składa się gęsta i wytrzymała sierść psy idealnie znoszą niskie temperatury a nawet deszcze co za tym idzie, są odporne na choroby z tym związane. Psy nie są szczególnie wymagające prócz podstawowej pielęgnacji jaką powinno się zapewnić każdemu psu.

Charakter

Samodzielne, mogące podejmować odpowiednie, właściwe decyzje. Bardzo wytrzymałe. Psy wymagają dużej ilości ruchu, a więc ich właściciele muszą im ją dostarczyć. Codzienne, długie spacery to codzienny obowiązek. Niedostarczenie odpowiedniej dawki świeżego powietrza i ruchu może doprowadzić psy do pozbawienia ich radości do życia. Psy staną się wtedy apatyczne. Idealnymi warunkami dla nich są wiejskie okolice które sprawiają dużo przyjemności naszym czworonożnym kompanom. Cechuje go duża odwaga, oraz to, że jest nieustraszony. Bardzo żywiołowy, i energiczny.

Rozmiary

• Wysokość psa wynosi od 46 – 51 cm, suki zazwyczaj są stosunkowo niższe o mniej więcej 2cm.
• Waga psów oscyluje w okolicach 18 kg, jednakże waga może się nieznacznie różnić.

Szata i umaszczenie

Kolor to głęboka lśniąca czerń. Dopuszcza się niewielkie ilości białego koloru na łapach i klatce piersiowej. Przylegający do ciała dosyć gęsty i nieco szorstki włos. Na sierść składa się czarny podszerstek, który jest bardzo miękki oraz okrywający całość długi i twardy włos.

Pielęgnacja

Nie wymagają specjalistycznej pielęgnacji. Wystarczy regularnie wyczesywać sierść psa, by pozbyć się obumarłego włosia. Na ogół nie wykazują większych problemów ze zdrowiem.

Dla kogo ?

Psy nie nadają się do mieszkania w mieście, oraz nie są im wskazane upały. Idealnie nadają się dla ludzi mieszkającym w domu, najlepiej poza miastem. Dobrze znoszą przebywanie na dworze – a więc mogą być przetrzymywane na podwórku. Zaleca się również lokalizacje o chłodnym klimacie.

Psy polecane są osobą które miały już kiedykolwiek kontakt ze zwierzętami.

Szkolenie

Ze względu iż mogą być  one nieco nieufne wobec człowieka niekiedy  ciężko je czegoś nauczyć. Jednakże trochę więcej poświęconego czasu na naukę może skutkować pozytywnymi efektami między innymi dobrze wykonywanymi poleceniami. Szkoleniu powinno się poddać jak najmniejsze psy by efekty były lepsze.

Ciekawostka.. Za wadę tej rasy uznaje się ogon, który jest nieco krótki.

Dog niemiecki

Dog niemiecki zaliczany jest do grupy psów molosowatych, w typie doga. Rasa mająca niemieckie korzenie, gdzie został wyhodowany w celu polowania na duże ssaki. Dziś użytkowany jest, jako pies stróżujący, obronny, oraz towarzyszący.

Historia

 Za przodków współczesnego Doga niemieckiego uważa się „Bullenbeissera” (Bulldoga), i psa „Hatz-and Saurüden” (psy tropiące). Początkowo duży, silny pies, który nie przynależał do żadnej określonej rasy, był określany mianem „doga”. Psy te były różnej maści i wielkości. W późniejszym czasie zaczęto stosować nazwy takie jak: dog angielski, duński, ulmski czy gończy pies myśliwski. W 1878 roku doszło do zebrania siedmioosobowego komitetu, który składał się z hodowców i sędziów. Przewodniczący – dr Bodinus, postanowił, że od tej pory nazwą „dog niemiecki” będą określane wszystkie wyżej wymienione rasy. W 1880 roku został sformułowany pierwszy wzorzec Doga niemieckiego.

Wygląd

 Dogi niemieckie to psy o znacznych gabarytach, jednak pomimo swoich dużych rozmiarów nie utraciły elegancji. Ich szlachetny wizerunek, piękno i silna budowa ciała zawładnęła sercem niejednego wielbiciela tej rasy. Proporcjonalna, harmonijna sylwetka idealnie komponuje się z wyrzeźbioną głową. Głowa jest wąska, wydłużona, osadzona na długiej, muskularnej szyi. Ważną proporcja w budowie tych czworonogów jest stosunek długości tułowia od krawędzi mostka do kości kulszowej, do wysokości w kłębie. Długość nie powinna przekroczyć wysokości o więcej niż 5% u samców i 10% u suk. Samce osiągają od 80 cm wysokości w kłębie, suki od 72 cm wysokości. Nos dogów zawsze jest czarny (z wyjątkiem maści arlekinowej, gdzie nos może być jasny), szeroki, z dużymi otworami nosowymi. Kufa w kształcie prostokąta, głęboka. Szczęki zbiegające się w zgryzie nożycowym, są silne, szerokie oraz mocne. Oczy Dogów niemieckich są średniej wielkości, o bystrym, mądrym spojrzeniu. Przednie krawędzie uszu przylegają do policzków. Grzbiet powinien być zbliżony do linii prostej, krótki i sprężysty. Klatka piersiowa psów opisywanej rasy jest silnie wysklepiona. Ogon sięga na wysokość stawu skokowego. Ruch dogów jest elastyczny, harmonijny. Są to psy zwinne i szybkie, pomimo swojej dużej masy. Krótki, gęsty włos tych czworonogów może występować w trzech zestawieniach umaszczenia:

- żółte – od jasno złoto-żółtego do ciemno złoto-żółtego

- pręgowane – – barwa od jasnożółtej do złotożółtej, pręgi czarne, równomiernie rozłożone
- arlekiny – biała barwa zasadnicza, na której występują czarne, rozproszone plamy.

- czarne – błyszcząca, intensywna czerń. Dopuszczalne białe znaczenia na piersi i łapach.
- błękitne – stalowo-niebieski kolor. Dopuszczalne białe znaczenia na piersi i łapach.

 Dog niemiecki uważany jest za Apolla psiego rodu, zachwyca budową, w postawie przypomina antyczną rzeźbę.

 Charakter

 Dogi niemieckie zachwycają nas nie tylko wyglądem, ale również pięknym charakterem.  W śród wielbicieli rasy nie trudno o taką opinię – „majestatyczny olbrzym o łagodnym usposobieniu”. Są to psy o wysokim progu pobudliwości, cierpliwe, zrównoważone. Niezmiernie przyjacielskie w stosunku do swojej rodziny, wyglądem wzbudzają respekt przed nieznajomymi. Nawet podczas silnego stresu nie okazują zdenerwowania. Świetnie sprawdzają się, jako stróże domu, gdyż zawzięcie bronią swojego terytorium i stada. Odwaga i siła dają im przewagę nad napastnikami. Wielu miłośników rasy określa je, jako najwierniejszą rasę psów. Ich oddanie swoim Panom oraz ogromna miłość, jaką ich darzą wzbudza podziw. Pomimo dużych rozmiarów są niesamowitymi pieszczochami, często domagają się głaskania. Są również skłonne do przytulania. Chętnie spędzają czas wtulone, u boku swego właściciela, zajmując większość powierzchni łóżka. Są to zwierzęta niezwykle uczuciowe, zabiegające o kontakt ze swoim właścicielem. Dogi nie przejawiają agresji w stosunku do dzieci. Są opiekuńcze i starają się być delikatne. Jednak z uwagi na ich duże rozmiary wskazana jest ostrożność. Nieświadomy swojej siły pies może, nie celowo, wyrządzić najmłodszemu domownikowi krzywdę np. skacząc na niego.  Silny charakter oraz władcza natura opisywanej rasy wymagają dobrego, konsekwentnego wychowania. Zdecydowanie nie jest to pies dla osób nerwowych czy niecierpliwych. Czas poświęcony na jego szkolenie i naukę zasad w domu zaowocuje piękną przyjaźnią z człowiekiem. Musimy uświadomić sobie, że z tak dużym zwierzęciem nie wygramy siłą. Już od wczesnego wieku należy pokazać mu granice oraz nauczyć komend – wtedy będziemy mieli pewność, że nie sprawi nam kłopotu w przyszłości. Bowiem z beztroskiego wychowania, pozbawionego zasad obcowania w domu wyrośnie nam rozpuszczony terrorysta, zamiast ułożonego, karnego przyjaciela. Nie są to psy hałaśliwe, rzadko szczekają, poprzez co nie sprawią problemu naszym sąsiadom. Kiedy zapewnimy im odpowiednią dawkę ruchu nie będą niszczyły w domu. Często wybierają sobie miejsce, w którym spędzają większość czasu. Potrzeba ruchu jak i kontaktu z człowiekiem wymaga od nas częstych, długich spacerów oraz zabaw.

Pielęgnacja

 Sierść dogów wymaga wyczesywania przynajmniej raz w tygodniu. Za pomocą gumowej szczotki z krótkimi kolcami usuwamy bród oraz martwy włos. Kąpieli dokonujemy doraźnie – wtedy, kiedy nadejdzie taka potrzeba. Skracanie pazurów należy do zabiegów wykonywanych, gdy podopieczny nie radzi sobie ze ścieraniem ich na twardym podłożu. Kontrolujemy również systematycznie uszy psa. Raz w tygodniu sprawdzamy, czy nie pojawił się nieprzyjemny zapach, bądź ciemna wydzielina.

 

Zdrowie

 Skręt żołądka jest jedną z najczęściej występujących chorób wśród Dogów niemieckich. Jest to poważne zagrożenie dla życia naszego pupila. Przyczyn tego schorzenia jest kilka. Jedną z nich jest nadmierny ruch po spożytym posiłku. Po zjedzeniu pies nie powinien biegać, skakać, bawić się. Wypełniony żołądek może się obrócić, co w efekcie prowadzi do zaciśnięcia przełyku i odźwiernika. Pokarm nie może przejść do dalszej części przewodu pokarmowego, rozpoczyna się jego fermentacja. Drugą z najczęstszych przyczyn skrętu żołądka jest fermentacja pokarmu na skutek skarmiania psa ciężkostrawną paszą. Zbyt duża ilość jedzenia bogatego w węglowodany źle się trawi, długo zalega w żołądku. W procesie fermentacji w zbierają się w nim gazy. Przy niewielkim ruchu psa, zmianie pozycji mogą one unieść żołądek, który w chwili uniesienia wykona obrót. Zaciskając tym samym przełyk i odźwiernik. Objawy w obu przypadkach są takie same. Szybko możemy zauważyć silnie wzdęty brzuch. Pies ślini się, próbuje sprowokować wymioty, jednak nie może zwrócić treści z żołądka. Konieczna jest natychmiastowa interwencja lekarza weterynarii. Jeśli w krótkim czasie nie dojdzie do operacji naszego czworonoga, zostanie on skazany na śmierć w wielkich męczarniach. Aby uniknąć skrętu żołądka musimy trzymać się podawania lekkostrawnej karmy, dorosłym psom, dwa razy dziennie. Po jedzeniu zalecany jest dwugodzinny odpoczynek.

Kolejnym, częstym schorzeniem jest dysplazja stawu biodrowego. Jest to choroba o podłożu genetycznym. Poszczególne elementy stawu rozluźniają się, przez co gdy szczeniak osiąga wiek 6 miesięcy przestają do siebie pasować. Anomalie te mogą prowadzić do zwichnięć, pęknięć oraz zapaleń stawu. Dysplazja stawu biodrowego wywołuje silny ból oraz trudności z poruszaniem się. Skala tych dolegliwości zależy od stopnia zaawansowania choroby. Zbyt szybki wzrost w okresie szczenięcym oraz zbyt duża aktywność fizyczna pogłębiają urazy w obrębie stawu. Do objawów dysplazji możemy zaliczyć powolne wstawanie i kładzenie się psa, trudności z podniesieniem się po odpoczynku. Zwierzę chodzi z podkulonymi tylnymi łapami oraz podczas biegu odbija się z obu kończyn. Podstawą do rozpoznania dysplazji jest prześwietlenie stawu oraz badanie ortopedyczne.

Żywienie

 Karma powinna być odpowiednio zbilansowana, wartościowa. Zapewni to prawidłowy wzrost i rozwój naszemu psu. Jeśli zamierzamy podawać pupilowi gotowane jedzenie musimy pamiętać, że:

- mięso powinno stanowić 50-60% pożywienia dorastającego psa, zaś 30 % pożywienia dorosłego pupila,

- uzupełnieniem diety powinny być warzywa, gotowane ryby oraz wypełniacze np. ryż.

Miesięcznie dorosły dog zjada około 15-20 kg karmy. Ilość ta jest cechą indywidualną każdego czworonoga.

Dorosły pies powinien dostawać pożywienie dwa razy dziennie.

Dog kanaryjski

Dog kanaryjski zaliczany jest do grupy molosów w typie mastifa. W klasyfikacji FCE uplasował się w grupie II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła. Opisywana rasa ma swoje korzenie na Wyspach Kanaryjskich. Dogi kanaryjskie miały za zadanie pilnować bydła, stróżować. Były wykorzystywane również do walk z innymi psami. Dziś świetnie sprawdzają się, jako towarzysze człowieka. Niekiedy stosowane są jeszcze do pilnowania stad krów.

Historia

Przed podbojem Wysp Kanaryjskich przez Hiszpanów wyspy zamieszkiwane były przez lud Guanchów. Hodowali oni psy ras Bardino i Majorero. Hiszpańscy najeźdźcy sprowadzili ze sobą psy bojowe. Były one używane do walk z Guanchami. Kilka lat później, w wyniku krzyżowania przywiezionych czworonogów z psami od lat zamieszkującymi Wyspy Kanaryjskie wyhodowano nową rasę. Zwierzęta te odznaczały się nieprzeciętnym temperamentem, wysoką inteligencją oraz dużą siłą. Dzięki tym cechom psy były wykorzystywane do pilnowania stad owiec oraz bydła. W XIX – XX wieku używano ich również do walk z innymi psami. W pierwszej połowie XX wieku, po zakazie walk na terenie Wysp Kanaryjskich rasa powoli odeszła w zapomnienie. Stawała się coraz mniej popularna, przez co była na skraju wyginięcia. W latach siedemdziesiątych XX wieku na nowo zainteresowano się tymi psami. Wydobywano ze środowiska wiejskiego ostatnie żyjące osobniki, podjęto się rekonstrukcji rasy.  Hiszpańska organizacja kynologiczna RSCE w 1989 roku uznała doga kanaryjskiego pod nazwą Perro de Pres Canario.

Wygląd

Psy osiągają wysokość w kłębie do 65 cm oraz wagę do 57 kg. Suki są mniejsze, mierzą do 61 cm w kłębie, a ich waga nie powinna przekraczać 50 kg. Dog kanaryjski jest psem średniej wielkości, o masywnej budowie. Jego muskularna, krępa sylwetka informuje obserwatora o dużej sile psa. Tułów jest dłuższy niż wysokość w kłębie. Silnie umięśnione kończyny i szyja współgrają z dużą, szeroką głową. Mocno wysklepiona klatka piersiowa oraz rozbudowany zad to kolejne atuty opisywanej rasy. Pomimo dużej masy mięśniowej dogi kanaryjskie mogą nas zadziwić lekkością ruchów.  Okrywa włosowa nie posiada podszerstka. Włos jest krótki i szorstki. Umaszczenie opisywanej rasy przybiera odcienie od płowego, przez brąz aż do czarnego. Dopuszczalne są również pręgowania. Wyróżniamy takie odmiany barwne jak: płowy srebrny, płowy czerwony, płowy, czerwony pręgowany, brązowy pręgowany, odwrotnie pręgowany, verdino pręgowany. Kolor biały nie powinien mieć w umaszczeniu większego udziału niż 20 %. Dopuszczalne są białe znaczenia na klatce piersiowej czy łapach. Wzorzec rasy wymaga jednak czarnej pigmentacji oraz posiadania czarnej maski. Ogon dogów kanaryjskich jest gruby u nasady i zwężający się ku końcowi. Nie powinien sięgać dalej niż do stawu skokowego. Osadzony ani zbyt nisko, ani za wysoko. W ruchu szablasto wygięty.

Charakter

Dog kanaryjski powinien być zrównoważony, opanowany. Zdolność do samokontroli oraz spokój w sytuacjach stresowych to cechy wymagane od tej rasy. Osobniki agresywne lub zbyt lękliwe należy eliminować z hodowli. Musimy pamiętać jednak, że są to psy bojowe, niegdyś hodowane z przeznaczeniem do walk. Ze względu na możliwość przejawiania zachowań agresywnych wymagają silnego przewodnika. Powinny być poddawane szkoleniom oraz konsekwentnie wychowywane. Od początku bytowania z człowiekiem muszą poznać granice panujące w domu oraz podporządkować się swojemu właścicielowi. Podczas tresury nie należy stosować krzyku oraz przemocy, gdyż pies może odpowiedzieć agresją. Najlepiej, aby szkoliła go osoba mająca doświadczenie w prowadzeniu psów bojowych. Od pierwszych dni życia wymagają socjalizacji. Kontakt z człowiekiem oraz innymi zwierzętami jest bardzo ważnym elementem wychowania osobników opisywanej rasy. Dobrze ułożony dog kanaryjski jest bardzo oddany swoim właścicielom. Silnie przywiązuje się do domowników, jest towarzyski. Chętnie okazuje swoja miłość, jest uczuciowy i łagodny. Stale zabiega o kontakt ze swoim właścicielem, zabawy. Za wszelką cenę broni swojego terenu i bliskich. Świetnie sprawdza się, jako stróż posesji. Jest to pies czujny. W stosunku do obcych jest nieufny, może wykazywać zachowania agresywne. W sytuacjach zagrożenia atakuje szybko, skutecznie. Cechuje go nieprzeciętna odwaga. Dogi kanaryjskie są nad wyraz inteligentne, przez co szkolenie tych psów jest łatwe. Są to zwierzęta bardzo energiczne, wymagają codziennej dawki ruchu. Aktywne spędzanie czasu z czworonogiem pomoże mu nie tylko w spożytkowaniu drzemiących w nim pokładów energii. Jest to wspaniały sposób na umocnienie więzi wiążących go z właścicielem.

Kontakt psa z dzieckiem

Dog kanaryjski należy do grupy jedenastu najbardziej niebezpiecznych psów w Polsce. Pomimo starań włożonych w wychowanie tego czworonoga trzeba zachować ostrożność w jego kontaktach z dziećmi. Nie możemy przewidzieć reakcji psa podczas zabawy z najmłodszymi domownikami. Nasz pupil może okazywać zniecierpliwienie, bądź rozdrażnienie. Zalecany jest dozór podczas ich kontaktów. Istnieje niebezpieczeństwo wystąpienia u dogów zachowań agresywnych. Donośny, głęboki głos tych czworonogów może również wystraszyć dziecko.

Choroby

Dysplazja stawów: biodrowego i łokciowego to jedne z najczęstszych dolegliwości opisywanej rasy. Są to schorzenia dziedziczne. Występują, jako jedne z najczęstszych przyczyn kulawizny kończyn u szczeniąt.  Dysplazja stawu łokciowego powodowana jest przez trzy wady następujące w stawie łokciowym w okresie wzrostu. Powodują ją: niezrośnięty wyrostek łokciowy dodatkowy, osteochondroza stawu łokciowego oraz oddzielony wyrostek dziobiasty kości łokciowej. Następstwem wymienionych wad jest zwyrodnienie i zapalenie stawu łokciowego. Objawy choroby to trzeszczenie w stawie, problemy z wstawaniem, kładzeniem się, sztywny chód, problemy z poruszaniem się (po odpoczynku), niechęć do ruchu i zabawy. Kolejnym, częstym schorzeniem jest dysplazja stawu biodrowego. Poszczególne elementy stawu rozluźniają się, przez co gdy szczeniak osiąga wiek 6 miesięcy przestają do siebie pasować. Anomalie te mogą prowadzić do zwichnięć, pęknięć oraz zapaleń stawu. Dysplazja stawu biodrowego wywołuje silny ból oraz trudności z poruszaniem się. Skala tych dolegliwości zależy od stopnia zaawansowania choroby. Zbyt szybki wzrost w okresie szczenięcym oraz zbyt duża aktywność fizyczna pogłębiają urazy w obrębie stawu. Do objawów dysplazji możemy zaliczyć powolne wstawanie i kładzenie się psa, trudności z podniesieniem się po odpoczynku. Zwierzę chodzi z podkulonymi tylnymi łapami oraz podczas biegu odbija się z obu kończyn. Podstawą do rozpoznania dysplazji jest prześwietlenie stawu oraz badanie ortopedyczne. Inne schorzenia dogów kanaryjskich dotyczą oczu. Najczęściej diagnozowane są podwinięcia powiek. Rzadko dochodzi do niedoczynności tarczycy, co skutkuje spowolnieniem procesu metabolicznego u tych zwierząt.

 

Pielęgnacja

 Dogi kanaryjskie nie wymagają specjalistycznych zabiegów mających za zadanie utrzymać je w dobrym zdrowiu i formie. Dla opisywanej rasy ważne są podstawowe czynności pielęgnacyjne. Należy do nich między innymi wyczesywanie sierści gumową szczotką z krótkimi kolcami. Zabiegu tego dokonujemy średnio raz w tygodniu. Ma on na celu usunięcie martwego włosa oraz innych nieczystości zebranych w okrywie włosowej. Masaż szczotką pobudza również krążenie psa. Pielęgnacja zębów ogranicza się do cotygodniowego przemywania ich gazą nasączoną w roztworze z cytryny. Systematycznie kontrolujemy także stan uszu naszego czworonoga. Ważne jest, aby nie było w nich ciemnej wydzieliny. Brak przykrego zapachu i zaczerwienienia jest powodem do zadowolenia właściciela. Od czasu, kiedy szczeniak pojawi się w naszym domu musimy przyzwyczajać go do wyżej wymienionych zabiegów pielęgnacyjnych. Podchodząc do nich z entuzjazmem pokazujemy psu, że nie jest to kara. Wręcz przeciwnie, może stać się to formą zabawy. Taki przekaz nie zniechęci naszego pupila do tych czynności, co umożliwi nam bezproblemowe wykonywanie ich w przyszłości.

Doberman

Rasa powstała w połowie XIX wieku w Niemczech. Jej twórcą jest Fryderyk Ludwik Dobermann. W celu uzyskania nieprzekupnego psa bojowego, stróża domu dokonywał krzyżówek różnych ras. Z czasem doberman zyskał przydomek „psiego żandarma”. Wyhodowane psy były użytkowane przez policję. Osobniki omawianej rasy są największymi przedstawicielami grupy pinczerów.

Wygląd

Psy osiągają wysokość w kłębie do 72 cm oraz wagę do 45 kg, suki zaś mierzą do 68 cm, a ich waga nie powinna przekraczać 35 kg. Sierść dobermanów jest krótka, włos ściśle przylega do ciała. Okrywa włosowa pozbawiona jest podszerstka. Uniemożliwia to trzymanie tych pinczerów w budach, na dworze. Umaszczenie opisywanej rasy jest czarne podpalane lub czekoladowe podpalane. Skóra wszędzie ściśle przylega i jest dobrze pigmentowana. Głowa jest duża, proporcjonalna do reszty ciała. Umocowana na silnej, suchej szyi. Trzymana jest ona prosto, wykazuje wiele szlachetności. Wargi muszą mocno i gładko przylegać do szczęki. Są ciemnego koloru, u brązowych dobermanów nieco jaśniejsze. Zęby schodzą się w zgryzie nożycowym. Szczęki są szerokie i silne. Oczy dobermanów, w kształcie migdała mają ciemnobrązowe tęczówki. Żywe, inteligentne spojrzenie oraz barwa nosa zgodna z umaszczeniem to ich cechy charakterystyczne.  Uszy dobermanów są średniej wielkości, oklapłe, wysoko osadzone. W krajach, gdzie dozwolone jest ich przycinanie są obcinane na kształt „wiewiórki”. Opisywaną rasę cechuje silne, mocne umięśnienie. Pomimo dużej masy mięśniowej psy te zachowują elegancką, smukłą sylwetkę. Ich ruchy są lekkie i pełne gracji. Klatka piersiowa dobermanów jest dobrze wysklepiona, przedpiersie mocno rozbudowane. Szczególnie u psów sylwetka powinna być zbliżona do kwadratu. Grzbiet osobników opisywanej rasy jest krótki i silny. Cechuje go dobre umięśnienie, jest szeroki. Przednie kończyny są proste, niemal prostopadle ustawione do podłoża.

Charakter

Zrównoważony, silny charakter to cechy określające dobermany. Potrafią one zachować spokój, mimo żywego temperamentu. Świetnie sprawdzają się, jako stróże domu. W stosunku do członków swojej rodziny są łagodne i przyjazne. W kontaktach z obcymi są nieufne i często agresywne. Należą do jednych z najodważniejszych ras. Szybko przywiązują się do domowników. Dobermany akceptują dzieci, wychowywane z nimi od początku darzą je miłością. Ze względu na rozmiar psa należy jednak nadzorować kontakty z najmłodszymi. Podczas zabawy, przez przypadek zwierzę może zrobić krzywdę dziecku. Dobermany potrzebują stałego kontaktu z człowiekiem. Są to psy bardzo uczuciowe, stale zabiegające o kontakt ze swoim Panem. Osobniki opisywanej rasy wymagają szkolenia z zakresu posłuszeństwa. Od wczesnego wieku należy uczyć je zasad panujących w domu. Często obierają sobie jedną osobę, która jest ich panem.Dowódca psa musi być zdecydowany w swych poczynaniach, by móc okiełznać swego psa. Powinien działać dyplomatycznie i z wyczuciem. Jeśli właściciel ma silną osobowość i lubi narzucać innym swoje zdanie, wzajemne stosunki będą układać się bezproblemowo. Młody doberman instynktownie podporządkuje się liderowi. Gdy nie ma osoby utrzymującej porządek w domu pies nie omieszka skorzystać z okazji, by uplasować się na uprzywilejowanej pozycji. Gdy osiągnie wiek dojrzały, może okazać się nadopiekuńczy i wykazywać zapał w chronieniu rodziny przed czymś, co sam uzna za niebezpieczeństwo. Może się to stać bardzo kłopotliwe. Dobermany są zwierzętami bardzo inteligentnymi, szybko się uczą, przez co tresura jest łatwa i przyjemna. Podczas nauki należy pamiętać o zachowaniu konsekwencji. Jasne wyznaczanie granic pomoże psom podczas szkolenia. Dobermany to czworonogi posiadające dużo energii, są ruchliwe, żywiołowe. Wymaga to od ich właściciela zapewnienia im codziennej dawki ruchu.  Aktywność fizyczna jest dla nich nie tylko przyjemnością, może stać się również częścią tresury. Sportowe szkolenia tych pinczerów wymagają od nich precyzji, szybkości oraz radości z pracy ze swoim opiekunem.

Pielęgnacja

Krótka sierść dobermanów nie wymaga specjalnych zabiegów. Wystarczy raz w tygodniu wyczesywać martwy włos oraz zabrudzenia. Dokonujemy tego za pomocą gumowej szczotki z krótkimi kolcami. Zabieg ten pobudza krążenie krwi, oraz mieszki włosowe. Dzięki niemu włos zyskuje większy połysk, a co za tym idzie zdrowy wygląd. Kąpieli dobermanów dokonujemy doraźnie – w chwili, kiedy zajdzie taka potrzeba. Nie należy kąpać psów zbyt często. Wpływa to niekorzystnie na włos, który matowieje. Obcinanie pazurów należy do bardzo rzadkich zabiegów. Z racji na dużą aktywność psów, nie powinny mieć one problemów ze ścieraniem ich na twardej powierzchni. Jeśli jednak zwierzę nie radzi sobie, w naturalny sposób nie skraca pazurów, należy je przyciąć.  Czyszczenia zębów powinniśmy dokonywać przynajmniej raz w tygodniu. Możemy to robić przy użyciu specjalnych szczoteczek i past. Dobrym, domowym sposobem mycia zębów jest nawinięcie na palec wskazujący gazy i czyszczenie ich roztworem z sody lub soku z cytryny. Znacznie łatwiej jest zapobiegać odkładaniu się kamienia nazębnego używając wyżej wymienionych metod, niż usuwać już powstały kamień. Opisana pielęgnacja zapobiegnie również niemiłemu zapachowi z psiego pyska. Czyszczenie uszu powinniśmy wykonywać, co najmniej raz w tygodniu. W sklepach zoologicznych możemy zakupić preparaty przeznaczone właśnie do tego celu

Zdrowie

Dobermany mogą mieć problem z układem sercowo-oddechowym. Musimy, zatem w młodym wieku psa, wykluczyć zbyt forsowne ćwiczenia.  Pierwsze symptomy chorób serca są mało charakterystyczne. Pies częściej leży i śpi, jest mniej aktywny, niezbyt chętnie bawi się, czasem można także zauważyć zmienny apetyt, powolne chudnięcie. U starszych psów jest to często mylone z objawami starości i rzadko stanowi powód do wizyty u lekarza weterynarii. Potem pojawia się najważniejszy i najczęstszy objaw chorób serca – kaszel. Z racji braku podszerstka dobermany mogą zmagać się zimą z przeziębieniami. Podczas dużych mrozów nadmiernie tracą ciepło, wyziębiając organizm. Musimy ograniczać więc czas, w którym nasi podopieczni przebywają na dworze. Naukowcy wykazali, że podstawowym schorzeniem, które dotyka Dobermany jest zaćma. Dużym problemem jest też przerastanie trzeciej powieki oraz inne wady wzroku. Choroby te mają charakter dziedziczny. Wrażliwy układ pokarmowy osobników opisywanej rasy wymaga od ich właścicieli dbałości, o jakość podawanego pożywienia. Poza wyżej wymienionymi dolegliwościami dobermany należą do psów zdrowych, późno starzejących się. Średnia życia oscyluje w granicach 12 lat.

Żywienie

Ze względów ekonomicznych warto zastanowić się nad podawaniem naszemu pupilowi gotowej, suchej karmy. Kiedy zdecydujemy się przygotowywać posiłki własnoręcznie należy pamiętać, że dorosły pies je bardzo dużo. Cechuje go ogromny apetyt. Doberman potrafi zjeść 60 dag mięsa, 30 dag warzyw oraz 30 dag gotowanego makaronu, bądź ryżu dziennie. Jest to bardziej kosztowna opcja niż w przypadku żywienia suchymi karmami dostępnymi w sklepie zoologicznym. Energia płynąca z takiej dawki pokarmu nie odkłada się jednak w postaci tłuszczu. Na bieżąco jest zużywana, podczas aktywności psa. Jeśli zdecydujemy się podawać psu suchą karmę musimy pamiętać, aby była bogata w białka, witaminy i minerały. Musi być ona dobrze zbilansowana, dostosowana do potrzeb tak aktywnych zwierząt. Istnieją dobre karmy, które zapewniają naszym podopiecznym doskonałe zdrowie. Są to karmy tzw. klasy super premium. Jest to najwyższa klasa karm, która posiada atest AAFCO.  Dzięki temu możemy być pewni, że podawanie pożywienia odpowiedniego rodzaju dla wieku i potrzeb zgodnie z zaleceniami producentów zapewni prawidłowy rozwój naszych pupili.

Ze względu na zagrożenie skrętem żołądka warto podzielić dzienną porcję jedzenia na dwa posiłki. Po zjedzeniu pies powinien odpocząć. Ograniczamy jego aktywność przez minimum dwie godziny. Niezalecane są w tym czasie między innymi zabawy.

Psy powinny mieć nieograniczony dostęp do czystej, świeżej wody.