Dog kanaryjski

Dog kanaryjski zaliczany jest do grupy molosów w typie mastifa. W klasyfikacji FCE uplasował się w grupie II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła. Opisywana rasa ma swoje korzenie na Wyspach Kanaryjskich. Dogi kanaryjskie miały za zadanie pilnować bydła, stróżować. Były wykorzystywane również do walk z innymi psami. Dziś świetnie sprawdzają się, jako towarzysze człowieka. Niekiedy stosowane są jeszcze do pilnowania stad krów.

Historia

Przed podbojem Wysp Kanaryjskich przez Hiszpanów wyspy zamieszkiwane były przez lud Guanchów. Hodowali oni psy ras Bardino i Majorero. Hiszpańscy najeźdźcy sprowadzili ze sobą psy bojowe. Były one używane do walk z Guanchami. Kilka lat później, w wyniku krzyżowania przywiezionych czworonogów z psami od lat zamieszkującymi Wyspy Kanaryjskie wyhodowano nową rasę. Zwierzęta te odznaczały się nieprzeciętnym temperamentem, wysoką inteligencją oraz dużą siłą. Dzięki tym cechom psy były wykorzystywane do pilnowania stad owiec oraz bydła. W XIX – XX wieku używano ich również do walk z innymi psami. W pierwszej połowie XX wieku, po zakazie walk na terenie Wysp Kanaryjskich rasa powoli odeszła w zapomnienie. Stawała się coraz mniej popularna, przez co była na skraju wyginięcia. W latach siedemdziesiątych XX wieku na nowo zainteresowano się tymi psami. Wydobywano ze środowiska wiejskiego ostatnie żyjące osobniki, podjęto się rekonstrukcji rasy.  Hiszpańska organizacja kynologiczna RSCE w 1989 roku uznała doga kanaryjskiego pod nazwą Perro de Pres Canario.

Wygląd

Psy osiągają wysokość w kłębie do 65 cm oraz wagę do 57 kg. Suki są mniejsze, mierzą do 61 cm w kłębie, a ich waga nie powinna przekraczać 50 kg. Dog kanaryjski jest psem średniej wielkości, o masywnej budowie. Jego muskularna, krępa sylwetka informuje obserwatora o dużej sile psa. Tułów jest dłuższy niż wysokość w kłębie. Silnie umięśnione kończyny i szyja współgrają z dużą, szeroką głową. Mocno wysklepiona klatka piersiowa oraz rozbudowany zad to kolejne atuty opisywanej rasy. Pomimo dużej masy mięśniowej dogi kanaryjskie mogą nas zadziwić lekkością ruchów.  Okrywa włosowa nie posiada podszerstka. Włos jest krótki i szorstki. Umaszczenie opisywanej rasy przybiera odcienie od płowego, przez brąz aż do czarnego. Dopuszczalne są również pręgowania. Wyróżniamy takie odmiany barwne jak: płowy srebrny, płowy czerwony, płowy, czerwony pręgowany, brązowy pręgowany, odwrotnie pręgowany, verdino pręgowany. Kolor biały nie powinien mieć w umaszczeniu większego udziału niż 20 %. Dopuszczalne są białe znaczenia na klatce piersiowej czy łapach. Wzorzec rasy wymaga jednak czarnej pigmentacji oraz posiadania czarnej maski. Ogon dogów kanaryjskich jest gruby u nasady i zwężający się ku końcowi. Nie powinien sięgać dalej niż do stawu skokowego. Osadzony ani zbyt nisko, ani za wysoko. W ruchu szablasto wygięty.

Charakter

Dog kanaryjski powinien być zrównoważony, opanowany. Zdolność do samokontroli oraz spokój w sytuacjach stresowych to cechy wymagane od tej rasy. Osobniki agresywne lub zbyt lękliwe należy eliminować z hodowli. Musimy pamiętać jednak, że są to psy bojowe, niegdyś hodowane z przeznaczeniem do walk. Ze względu na możliwość przejawiania zachowań agresywnych wymagają silnego przewodnika. Powinny być poddawane szkoleniom oraz konsekwentnie wychowywane. Od początku bytowania z człowiekiem muszą poznać granice panujące w domu oraz podporządkować się swojemu właścicielowi. Podczas tresury nie należy stosować krzyku oraz przemocy, gdyż pies może odpowiedzieć agresją. Najlepiej, aby szkoliła go osoba mająca doświadczenie w prowadzeniu psów bojowych. Od pierwszych dni życia wymagają socjalizacji. Kontakt z człowiekiem oraz innymi zwierzętami jest bardzo ważnym elementem wychowania osobników opisywanej rasy. Dobrze ułożony dog kanaryjski jest bardzo oddany swoim właścicielom. Silnie przywiązuje się do domowników, jest towarzyski. Chętnie okazuje swoja miłość, jest uczuciowy i łagodny. Stale zabiega o kontakt ze swoim właścicielem, zabawy. Za wszelką cenę broni swojego terenu i bliskich. Świetnie sprawdza się, jako stróż posesji. Jest to pies czujny. W stosunku do obcych jest nieufny, może wykazywać zachowania agresywne. W sytuacjach zagrożenia atakuje szybko, skutecznie. Cechuje go nieprzeciętna odwaga. Dogi kanaryjskie są nad wyraz inteligentne, przez co szkolenie tych psów jest łatwe. Są to zwierzęta bardzo energiczne, wymagają codziennej dawki ruchu. Aktywne spędzanie czasu z czworonogiem pomoże mu nie tylko w spożytkowaniu drzemiących w nim pokładów energii. Jest to wspaniały sposób na umocnienie więzi wiążących go z właścicielem.

Kontakt psa z dzieckiem

Dog kanaryjski należy do grupy jedenastu najbardziej niebezpiecznych psów w Polsce. Pomimo starań włożonych w wychowanie tego czworonoga trzeba zachować ostrożność w jego kontaktach z dziećmi. Nie możemy przewidzieć reakcji psa podczas zabawy z najmłodszymi domownikami. Nasz pupil może okazywać zniecierpliwienie, bądź rozdrażnienie. Zalecany jest dozór podczas ich kontaktów. Istnieje niebezpieczeństwo wystąpienia u dogów zachowań agresywnych. Donośny, głęboki głos tych czworonogów może również wystraszyć dziecko.

Choroby

Dysplazja stawów: biodrowego i łokciowego to jedne z najczęstszych dolegliwości opisywanej rasy. Są to schorzenia dziedziczne. Występują, jako jedne z najczęstszych przyczyn kulawizny kończyn u szczeniąt.  Dysplazja stawu łokciowego powodowana jest przez trzy wady następujące w stawie łokciowym w okresie wzrostu. Powodują ją: niezrośnięty wyrostek łokciowy dodatkowy, osteochondroza stawu łokciowego oraz oddzielony wyrostek dziobiasty kości łokciowej. Następstwem wymienionych wad jest zwyrodnienie i zapalenie stawu łokciowego. Objawy choroby to trzeszczenie w stawie, problemy z wstawaniem, kładzeniem się, sztywny chód, problemy z poruszaniem się (po odpoczynku), niechęć do ruchu i zabawy. Kolejnym, częstym schorzeniem jest dysplazja stawu biodrowego. Poszczególne elementy stawu rozluźniają się, przez co gdy szczeniak osiąga wiek 6 miesięcy przestają do siebie pasować. Anomalie te mogą prowadzić do zwichnięć, pęknięć oraz zapaleń stawu. Dysplazja stawu biodrowego wywołuje silny ból oraz trudności z poruszaniem się. Skala tych dolegliwości zależy od stopnia zaawansowania choroby. Zbyt szybki wzrost w okresie szczenięcym oraz zbyt duża aktywność fizyczna pogłębiają urazy w obrębie stawu. Do objawów dysplazji możemy zaliczyć powolne wstawanie i kładzenie się psa, trudności z podniesieniem się po odpoczynku. Zwierzę chodzi z podkulonymi tylnymi łapami oraz podczas biegu odbija się z obu kończyn. Podstawą do rozpoznania dysplazji jest prześwietlenie stawu oraz badanie ortopedyczne. Inne schorzenia dogów kanaryjskich dotyczą oczu. Najczęściej diagnozowane są podwinięcia powiek. Rzadko dochodzi do niedoczynności tarczycy, co skutkuje spowolnieniem procesu metabolicznego u tych zwierząt.

 

Pielęgnacja

 Dogi kanaryjskie nie wymagają specjalistycznych zabiegów mających za zadanie utrzymać je w dobrym zdrowiu i formie. Dla opisywanej rasy ważne są podstawowe czynności pielęgnacyjne. Należy do nich między innymi wyczesywanie sierści gumową szczotką z krótkimi kolcami. Zabiegu tego dokonujemy średnio raz w tygodniu. Ma on na celu usunięcie martwego włosa oraz innych nieczystości zebranych w okrywie włosowej. Masaż szczotką pobudza również krążenie psa. Pielęgnacja zębów ogranicza się do cotygodniowego przemywania ich gazą nasączoną w roztworze z cytryny. Systematycznie kontrolujemy także stan uszu naszego czworonoga. Ważne jest, aby nie było w nich ciemnej wydzieliny. Brak przykrego zapachu i zaczerwienienia jest powodem do zadowolenia właściciela. Od czasu, kiedy szczeniak pojawi się w naszym domu musimy przyzwyczajać go do wyżej wymienionych zabiegów pielęgnacyjnych. Podchodząc do nich z entuzjazmem pokazujemy psu, że nie jest to kara. Wręcz przeciwnie, może stać się to formą zabawy. Taki przekaz nie zniechęci naszego pupila do tych czynności, co umożliwi nam bezproblemowe wykonywanie ich w przyszłości.