Bernardyn

Bernardyn to pies, na którego sam widok dorosły człowiek może dostać gęsiej skórki na swym ciele. Są to psy bardzo potężne, należące do grupy molosowatych. W poszukiwaniach pierwszych molosów ślady bez wątpienia wiodą do starożytnego Egiptu, Asyrii i Babilonii. Na wizerunkach z okresu piątej dynastii widzimy faraona Antifa II w towarzystwie mastino i czterech innych, mniejszych psów. Płaskorzeźbę przedstawiającą psa bardzo podobnego do bernardyna znaleziono w ruinach pałacu wybudowanego około 1150 roku przed naszą erą w asyryjskim Taklat-Palassar. Jednak nie wiemy dokładnie, kiedy reprezentanci tej rasy dotarli do schroniska Św. Bernarda, w którym zostali oni przygarnięci przez mnichów. Przypuszcza się jednak, że psy towarzyszyły mnichom już od jedenastego wieku. Początkowo służyły one na przełęczy jako psy do stróżowania i obrony przed wilkami i rozbójnikami. Około siedemnastego wieku ujawniły się zdolności tropicielskie przedstawicieli tej rasy. Właśnie wtedy zaczęto przyuczać Bernardyny do ratowania wędrowców, którzy zabłądzili w górach. Psy te posiadają bardzo czuły węch oraz silnie rozwinięty zmysł orientacji. Z racji na swą grubą skórę i sierść są odporne, a nawet niezmiernie wytrzymałe na trudne warunki atmosferyczne. Głównie dzięki temu, idealnie sprawdzały się ratując podróżnych zaginionych w śniegu i mgle. Bernardyn jest do dziś synonimem psa – ratownika. Słynny bernardyn o imieniu Barry, który żył w dziewiętnastym wieku, ocalił w górach czterdzieści ludzkich żyć. Dziś stoi wypchany w muzeum berneńskim. Chodzą plotki, iż Bernardyn ma zdolność przeczuwania nadejścia lawiny śnieżnej, jednak nigdy nie zostało to w żaden sposób udowodnione. Obecnie w ratownictwie został zastąpiony przez niemieckie owczarki oraz labradory, które osiągały lepsze wyniki. Hodowla bernardyna przechodziła różne koleje. Były okresy, w których prowadzono ją bardzo staranie i fachowo, jednak były również takie, w których hodowla upadała. Wbrew pozorom bernardyny to psy bardzo łagodne. Bez względu na swe rozmiary, są one uosobieniem spokoju. Uwielbiają dzieci, z którymi mogą spędzać całe dnie. Możemy być pewni, że nigdy nie wyrządzą im krzywdy, gdyż z reguły traktują dzieci jak swoje własne. Jednak mimo tej pewności pamiętajmy, że to tylko pies i nigdy nie należy zostawiać go sam na sam z małym dzieckiem. Rasa ta jest niezmiernie lojalna wobec swojej rodziny. Ważnym jest, by bernardyn zawsze miał jakieś zajęcie. Psy te nie lubią samotności, gdy zostają same odczuwają ogromny niepokój. Może to doprowadzić do zniszczenia wielu przedmiotów należących do właścicieli. Zalecane jest pozostawienie psa w odpowiednim i przyjaznym dla niego środowisku podczas nieobecności właściciela w domu. Środowiskiem takim może być na przykład zagrodzone podwórko o rozmiarach odpowiednich dla naszego ulubieńca. Bernardyny zazwyczaj mają bardzo dobre kontakty z innymi psami i kochają sytuacje, gdy poświęca im się bardzo dużo uwagi. Są to psy bardzo towarzyskie i uwielbiające wszelkiego rodzaju zabawę. Bernardyny znane są ze swojej lojalności i czujności a także ze swojej tolerancji w stosunku zarówno do dzieci jak i do innych zwierząt. Ze względu na swoje cechy bernardyn stał się pupilem. Bernardyny są dobrymi strażnikami jako że ich rozmiar może być niepokojący dla obcych, którzy nie znają psa i nie wiedzą, że ma łagodny charakter. Zdecydowanie są to idealne psy rodzinne, które zaskoczą nas swym łagodnym uosobieniem i ogromną lojalnością.